"Ik werd de volgende dag wakker met het rijbewijs van Paolo Nutini in mijn kontzak"

Het was donderdag 14 november 2014. Ik had gewerkt, schoof snel m’n bordje eten naar binnen en hees mezelf in m’n mooiste feestpak. Allemaal om samen met mijn beste vriendin te bouncen in de - toen nog - Heineken Music Hall. Paolo Nutini trad die avond op en trakteerde ons op een fantastisch concert met z’n beste nummertjes. Ik was zelf niet per se fan, maar een uitnodiging voor muziek en bier deed het tijdens de zorgeloze studentenperiode altijd goed. En ik moet zeggen dat de liefde voor de zwoele Paolo al snel opbloeide (iets wat overigens wel vaker gebeurde bij mannen op podia). De sfeer zat er goed in, want de ene na de andere halve liter ging over de bar...

Het concert was bijna klaar, maar wij niet. Zo overtuigd van het feit dat onze avond er nog niet op zat, liepen we als twee ietwat wankelende groupies richting de beveiliger. Vanaf hier worden de herinneringen vager. Wat ik wel weet is dat we binnen een mum van tijd door het doolhof dat backstage heet op zoek gingen naar de band. Die vonden we. Ze ontvingen ons met open armen, misschien omdat we deden alsof we er hoorden. Zittend op een krat bier kregen we nog wat pilsjes aangeboden. Hoe dan ook: het feest ging door - met ons! Op een moment kwam Paolo dan toch echt binnenlopen. Dit is overigens ook het moment dat het licht uitgaat. Misschien omdat we net een biertje te veel op hadden, of omdat het alweer 7 jaar geleden is. Maar de laatste losse flard die ik me kan herinneren is dat we bij zijn auto stonden met een stapeltje handdoeken, kleding en persoonlijke spullen. De feestavond zat er weer op!

Een dag later moest ik de kroeg waar ik werkte openen. Enigszins moe en katerig zette ik de tafeltjes recht, vulde ik de koelingen aan en verschuilde ik me weer snel achter de bar. Hopende dat het geen drukke ochtend zou worden. Ik voelde een pasje in m’n feestbroek - die ik kennelijk schoon genoeg vond om weer aan te trekken - en trok het er nietsvermoedend uit. Eh wat? Het rijbewijs van Paolo Nutini? Hoe de fuck komt dit pasje in mijn broekzak?!

Ik besloot mijn beste vriendin te bellen om antwoorden te vinden, maar die waren er en zijn er tot op de dag van vandaag niet. Gelukkig hebben we er een mooie herinnering en prachtig digitaal souvenir aan overgehouden. Want na een beetje graven op het internet vonden we de dag erna het restaurant van Paolo’s ouders, dat we belden om te vragen of ze namens ons alsjeblieft 'sorry' wilden zeggen (met de side note dat ze het rijbewijs binnen een week in hun brievenbus mochten verwachten).