Niets is zwart-wit in de wereld van Thomas Azier

Thomas Azier

Thomas Azier is Nederlands, maar spendeert de meeste dagen in het buitenland. Op zijn negentiende verhuisde hij naar Berlijn, waar hij zijn debuutalbum Hylas (2014) maakte. Met name de tracks 'Hylas' en 'Red Eyes' zorgde voor bekendheid en een flinke bak festivaloptredens. Daarnaast schreef en speelde hij mee met een aantal tracks op Stromae's Racine Carrée. Voor zijn nieuwe album Rouge kiest hij een zachtere aanpak, geïnspireerd door de straten van Parijs. We vroegen hem het fancy, fluwelen hemd van het lijf!

Thomas, waarom laat je ons zo lang wachten? Er zit ruim zes maanden tussen je eerste single 'Talk To Me' en je nieuwe album Rouge.
"Het is niet zo heel lang, ik release nu elke twee weken een nieuwe track! Het heeft ermee te maken dat het album uitkomt in drie landen, waaronder Frankrijk. Daar zijn nu verkiezingen gaande, dus we moeten om zo'n enorm mediading heen werken. Maar ik vind het niet erg, mijn nieuwe muziek moet ademen. Mensen moeten ruimte hebben om een nummer te ontdekken, het hoeft niet allemaal in één keer door je strot geduwd te worden!"

De nieuwe nummers die je uitbrengt worden zeer enthousiast ontvangen en je populariteit groeit hard. Bevalt dat een beetje?
"Hoe meer, hoe beter! In de eerste plaats maak je muziek omdat je jezelf wilt uiten, maar als het veel mensen bereikt is dat alleen maar mooi. Het is ook heel erg cool als mensen naar me schrijven of de tijd nemen om me live te zien. Als een concert uitverkocht is, zie ik dat niet als vanzelfsprekend."

Je staat op #1 in de 3FM Live List, was genomineerd voor een 3FM Award Beste Live... Kortom: jij maakt de show die je dit jaar moét zien. Wat wil jij neerzetten tijdens je concerten?
"Liveshows zijn mooi omdat je maar een heel kort moment samen hebt, waarin mensen hun telefoon wegdoen en iets samen met jou beleven. Ik wil mensen meenemen in een droomwereld, een alternatieve werkelijkheid. Ik moest leren om de knop om te zetten, om écht zonder filter mijn emoties te laten zien en mezelf te zijn. De show moet krachtig zijn, maar ook gevoelig."

Het lijkt alsof je ook jouw gevoelige kant meer laat zien op Rouge.
"Het zat er altijd al in, maar nu hoor je het zonder productiefilter. What you see is what you get. We leven in een heel zwart-witte tijd, waarin haters en lovers recht tegenover elkaar staan. Ik wil mensen meenemen in de wereld van nuance. Er zitten ontzettend veel kleuren tussen zwart en wit. Dingen kunnen mannelijk en vrouwelijk tegelijk zijn, zonder dat het meteen gay, hetero of weet ik veel wat is. Die nuance zoek ik op."

Is daarom je album ook naar een kleur vernoemd? Associeer jij 'rood' met de muziek die je nu maakt?
"Ja, het is een kleur van ontzettend contrast. Het is passie, maar ook agressie. Het is de kleur van zachtheid, maar ook van bloed en liefde. Het past heel erg bij me, die contrasten. En eigenlijk komt het van fil rouge, een rode draad. Ik ben op zoek naar mijn rode draad in het leven, ik probeer zoveel mogelijk mezelf te zijn. Daar was ik ook heel bewust mee bezig tijdens het maken van dit album: is het oprecht wat ik doe? En dat hopelijk zonder al te hippie te klinken, haha!"

Je nieuwste nummer, 'Babylon', klinkt superpersoonlijk, bijna fragiel. Wat zit daarachter?
"Het bestaat eigenlijk uit twee delen. Ik bouw soms lagen in een liedje, als verschillende draden die in elkaar weven. De eerste is een liefdesverhaal, dat gaat over een relatie waarvan je weet dat 'ie niet voor altijd is. Niets is voor altijd. Maar uiteindelijk wil ik toch dat het weer goedkomt, want aan het einde zing ik 'And I will make you mine... Again'.

In de tweede laag zie ik 'Babylon' als metafoor voor de samenleving waar we nu in zitten. De Griekse samenleving is vergaan, de Romeinse is weg, onze tijd verdwijnt binnenkort ook. De wereld waarin we leven blijft niet zoals hij nu is! Er moet iets veranderen, het werkt niet meer. Ik merk het vooral bij jonge mensen, we zijn aan het vallen."

Schrijf je vaker maatschappijkritische teksten?
"Hmm, niet per se maatschappijkritisch, eerder sociaal. 'Winners' gaat bijvoorbeeld over de strijd met jezelf aangaan en tegelijkertijd ook met anderen op social media. We doen allemaal alsof we winnaars zijn, maar is dat wel echt zo? In het nummer probeer ik daarvan los te komen, maar ik kan het niet. De hele maatschappij is erop gebouwd dat we daarin meedoen. Ik heb er geen antwoord op en veroordeel het niet, maar vraag me wel af wat we ermee moeten. Ik denk dat iedereen dat gevoel wel heeft. Waarom proberen we zo hard?"

Voor Rouge heb je veel geëxperimenteerd met echte instrumenten en digitale nabootsingen daarvan. De ene keer hoor je een echte piano, de volgende keer een bas die uit de computer komt. Waarom koos je daarvoor?
"Voor mij was het interessant om alles wat akoestisch is met de computer na te bootsen. Het was vooral voor mij een uitdaging, ik denk niet dat het voor de mensen iets uitmaakt. Het gaat erom hoe je het voelt, niet of iets nu écht akoestisch is of alleen maar zo klinkt. Ik ben de enige die weet welke stukken 'echt' zijn en welke uit de computer komen. Het voelt voor mij alsof de toetsen van mijn piano in één lijn lopen met de toetsen van m'n keyboard. Ik wil elektronische muziek laten klinken alsof er een volledige live-band voor je neus staat. Ik houd van muziek die niet echt te plaatsen is."

In de show van Joram vertelde je al eens dat je ideeën voor nummers opdoet in je slaap. Gaat dat écht zo?
"Ja! Meestal neem ik het op als ik ga slapen, soms uren achter elkaar. Omdat ik half lig te slapen klinkt de melodie vaak langzamer dan 'ie moet zijn, maar als ik 's ochtends wakker wordt weet ik altijd precies wat ik ermee wil. Het is een beetje debiel, maar het is wat het is!"