Een ode aan Ed Sheeran

Lieve Ed,

Gister was ik aanwezig bij het evenement van het jaar: jouw Divide-concert. Dankzij een wonderlijke speling van het lot, want pas op het allerlaatste moment kreeg ik zo'n felbegeerd kaartje te pakken. En zo zat ik gisteravond op een klapstoeltje naar je te kijken. Een meter of vijftig bij je vandaan, omringd door duizenden andere fans. Je droeg een shirt met 'Hoax' erop, maar een hoax was het zeker niet. Dit was the real thing. Of eigenlijk: jij bent the real thing. Want wat was het een awesome optreden! Waarom precies? Dat ga ik je nu vertellen.

Mannen en punctualiteit: het is geen gelukkige combinatie. Tot grote frustratie van de vrouw, want wie wil er een half uur op zijn date wachten? Precies: niemand. Dus toen jij gisteravond om klokslag half negen het podium opkwam, maakte mijn hart een sprongetje. Een man die op tijd is! Geen Drake-praktijken waarbij je na uren wachten weer naar huis wordt gestuurd, maar gewoon starten op het afgesproken tijdstip. I love it. En dat je wars bent van sterallures liet je vaker zien. Je brak een snaar van je gitaar tijdens een intro, maar speelde gewoon door. Je haalde wat mooie herinneringen op van concerten in Nederland en babbelde vrolijk over je fietstochtje door Amsterdam-Oost. Het leek wel de verjaardag van m'n oma, zo gezellig was het.

Het publiek moedigde je aan vooral te doen waar ze ze zelf zin in hadden. Zingen, dansen, schreeuwen, alles is toegestaan bij je concerten. De drie 14-jarige meisjes achter me namen je boodschap wel erg letterlijk, wat er voor zorgen dat ik vooral hen hoorde tijdens 'The A Team'. Geen groot probleem, ook niet voor jou volgens mij. Want stiekem leek je wel een beetje klaar te zijn met dit nummer. Je speelde 'm sneller dan normaal en leek vooral door te willen naar de volgende track. Dat snap ik ook wel als je een liedje al wel duizend keer hebt gespeeld.

En de rest van de wat meer zoete liedjes? Pop-perfectie. Tijdens 'Happier', 'Perfect' en 'Thinking Out Loud' waren er minimaal vijftien spontane huwelijksaanzoeken en werd er menig zoektocht naar zakdoeken gestart. Je ging zelfs voor het ultieme cliché: een regen van rozenblaadjes als visual. Aan de ene kant sprong daarbij het glazuur van m'n tanden, aan de andere kant ben ik ook een stiekeme sucker for romance. Wat mij betreft was het precies goed.

De zwijmelblokjes werden moeiteloos afgewisseld met meer up-tempo songs als 'Nancy Mulligan' en 'Galway Girl'. Maar het absolute hoogtepunt was voor mij 'Bloodstream', waarin je zong, loopte, speelde en rende alsof je leven er vanaf hing. Alle handen in de zaal gingen omhoog, inclusief die van jezelf. Ook 'You Need Me, I Don't Need You' was er zo eentje: je bouwde de track uit met extra teksten en achtergrondzang en maakte er de perfecte concertafsluiter van.

En dan hebben we het nog niet eens over je cover van Rag'N'Bone Man's 'Human' gehad, of de enorme sing-a-long tijdens 'Dive'. Kortom Ed, het was een avond om nooit te vergeten. En toch, de realiteit blijft hard. Hoe mooi onze avond samen ook was, ik denk niet dat ik je met zestienduizend andere meisjes wil delen. Toch hoop ik dat je snel nog eens zie. Fiets de volgende keer eens door Hilversum en stop even bij de 3FM-studio, dan drinken we samen een kopje koffie.

Liefs,

Ellen