Waarom zijn vrouwelijke disstracks tegenwoordig zo populair?

Hitlijsten

Eerder las je op 3FM.nl al over de betekenis achter Miley Cyrus haar nieuwe hit ‘Flowers’, en specifiek hoe ze haar ex-man Liam hierop basht. Onder andere door een nummer van Bruno Mars naar zichzelf om te vormen, maar in de muziekvideo was ze ook door een huis aan het dansen in zijn oude pak. Duidelijke middelvinger, toch? Kort daarna kwam Shakira weer in de schijnwerpers met haar disstrack op Bizarrap tegen ex-man Gerard Pique, de voetballer. In een toch wel meer klassiek herkenbare vorm van een disstrack, namelijk zwaar gestoeld op het hiphop-genre, gooit ze al haar frustraties omtrent haar vorige relatie eruit. Hierdoor begon er een lampje te branden: begint deze vrouwelijke disstrack nu een genre te worden?

Binnen Nederland is de trend namelijk ook al aangekomen: Maan staat nog steeds in de hitlijsten met haar Goldband samenwerking ‘Stiekem’, waar ze in de muziekvideo keihard uithaalt naar de paparazzi die zich mateloos hebben bemoeid met haar relatie. En dan is het toch wel heel cool om in diezelfde disstrack je vriend te gebruiken om een extra grote middelvinger naar ze op te steken. Anderzijds pakt SZA op haar eigen manier een ex-partner aan in ‘Kill Bill’. Op een rustig en ingetogen manier zingt ze over haar gedachtes waarin ze toch moordneigingen zegt te hebben.

Vrouwen vechten terug

Het fenomeen van de vrouwelijke disstracks is natuurlijk niet nieuw, maar het begint de afgelopen tijd toch wel steeds populairder te worden. Én domineren ze nu de hitlijsten. Lang waren disstracks (met een paar uitzonderingen, hierover zo meer) een genre dat voornamelijk voor mannelijke hiphop-artiesten was weggelegd. Vaak werd hierin dan ook een verwezen naar één van hun “bitches”. Maar nu is het dan eindelijk tijd voor de vrouwen om hun eigen ruimte te claimen, de zogenaamde "bitches" bijten terug.

En claimen doen de vrouwen ook meteen en veel, vooral omdat ze het hebben omgevormd naar hun eigen muzikale stijl. Juist het zachtaardige dat de meeste vrouwelijke pop-disstracks hebben geeft ze een unieke sound en laat hun boze gevoelens op een nieuwe manier tot hun recht komen. Want de nummers kunnen dan wel mooi, zacht en soms zelfs vrolijk klinken, maar ze laten toch wel heel duidelijk merken dat er niet te sollen valt met deze vrouwen. Mogelijk wordt deze trend buiten de vrouwen om ook opgepikt en krijg je een hele hoop nieuwe favoriete meeschreeuwtracks voor de momenten dat je eventjes je woede kwijt moet.

Op het internet dwarrelt dan ook al een tijdje de term female rage rond. Hierin worden vrouwen beschreven die alle remmen loslaten en hun agressie de vrij laten lopen. Bekende filmvoorbeelden zijn bijvoorbeeld Kill Bill of Gone Girl. Maar waar die films juist heel erg gaat over vrouwen die hun typisch zachte en "vrouwelijke" aard uit de weg gaan en inruilen voor fysieke wraak, zoekt de muziek een andere kant op door juist het zachtaardige voorop te zetten. De agressie is minder in your face, waardoor je ieder woord goed hoort en het beter opneemt.

Geschiedenis

Natuurlijk, zoals eerder al eventjes kort genoemd, is dit niet de eerste keer dat je vrouwen in hun kracht hoort bij het maken van een disstrack. Laatst coverde Olivia Rodrigo, misschien wel dé nieuwe koningin van de disstracks, het nummer ‘You’re So Vain’ van Carly Simon. Of bijvoorbeeld de meeschreeuwer ‘Happier Than Ever’ van Billie Eilish, maar ook ‘I Will Survive’ van Gloria Gaynor of ‘Obsessed’ van Mariah Carey zijn klassieke voorbeelden. Genoeg om van te smullen dus, en voor jong en oud om mee te schreeuwen in een karaokebar.

Maar dat dit genre niet nieuw is, neemt niet weg van de impact die de muziek nu lijkt te hebben. Het is duidelijk dat er veel vraag is naar deze muziek, dus waarom zou je deze catharsis niet verdienen na al die jaren?