Een open brief aan de Keuringsdienst van Waarde

Lieve Keuringsdienst,

"Beste presentatoren Teun, Sofie, Daan, Ersin, Marijn en Maarten,

De maat is vol. De kous is af. Ik kan er niet meer tegen. Het is tijd dat ik het hardop zeg: ik ben klaar met jullie programma, met de Keuringsdienst van Waarde. En dat zeg ik met alle respect, want potverdikkie, wat zit het goed in elkaar. De feiten zullen ongetwijfeld kloppen en eerlijk is eerlijk: het volk verdient de waarheid. Maar ik wil jullie gruwelijke waarheden niet meer horen.

Lieve Keuringsdienst, begrijp me niet verkeerd: bepaalde zaken moeten aan de kaak worden gesteld. Natuurlijk! Er zijn vast consumenten die jullie op hun blote knietjes bedanken voor het achterhalen van de keiharde waarheid over horrorproducten als koffie, mayonaise, friet, kwark, droge worst, wijn en hazelnootpasta. Maar ik ben niet meer één van hen. Sterker nog, ik heb het gevoel dat jullie op een kruistocht zijn. Dat jullie net als Facebook precies weten wat ik lekker vind. En op het moment dat jullie dat weten, jullie alles op alles zetten om mijn lievelingsproducten kapot te maken.

Jullie willen voorbeelden? Met liefde. Want laat me toch eens met rust als ik een broodje filet americain eet tijdens de lunch.

En mag ik alsjeblieft even genieten als ik mijn vriendin ‘s avonds een lekker zalmforelletje voorschotel?

Hoezo? Er ligt toch een leuk stuk vis op mijn bord? Dat is een zalmforel, zo heb ik dat geleerd. Ik zie het toch?

Het is ook al jullie schuld dat ik mijn vrienden geen chique zwarte olijfjes meer kan aanbieden bij een fijn glaasje rode wijn.

Wanneer en in welke brainstorm leek het jullie noodzaak om alle smulpapen van Nederland te vertellen over deze bijtende bouwmarktsoda? En dat zwarte olijven ‘eigenlijk gewoon verroeste groene olijven zijn’?

Maar dan gisteravond. De alcoholische druppel die mijn toch-al-zo-volle-emmertje deed overlopen. Het moment dat ik vreesde. Bij ieder nieuw seizoen beefde ik bij het persbericht, want dat het ging gebeuren was logisch - ik vind het immers lekker, maar de vraag was wanneer? Het werd donderdag 12 april 2018. Gisteravond gingen jullie aan de haal met mijn geliefde gin.

Gin. Mijn levenselixer. Drank, gebrouwen door engelen. Het antwoord op moeilijke feestjes met ingewikkelde gesprekken. Op reunies met vrienden van de middelbare school. Op feestelijke momenten die je wilt vieren met je naasten.

Sinds een uur of twaalf kan ik niet meer zorgeloos genieten van een goed glas Damrak- of Hendrick’s ginto.

Ik zie mezelf al staan, op een volgend hip feestje: ‘Hmm.. drink je gintonic, ja? Met welke gin? Hendrick’s? Ah. Grappig. Ik zag laatst bij de Keuringsdienst dat daar maar 0,01% gin in zit.’

Nou en? Laat me met rust!

Ik betaalde met liefde grof geld voor - wat ik dacht - dat de beste fles was, maar helaas.

‘Betalen voor de illusie.’ En daarmee is gin gedegradeerd tot een bezoekje aan de hoeren.

Beste Keuringsdienst van Waarde, hier scheiden onze wegen. Ignorance is bliss: het geluk is met de onwetenden. Soms wil ik gewoon dom worden gehouden. Wil ik geloven in de goedheid van mijn lievelingsproducten.

Dus vanavond zal ik de gordijnen dichttrekken en een toastje smeren. Met filet american. Daarna leg ik er een stukje zalmforel naast en smikkel ik van een bakje zwarte olijven. En dan tot slot, tot overmaat van ramp en met gevaar voor eigen smaak en portemonnee maak ik, zonder dat iemand mij zal zien en over mij kan oordelen, een cocktail van tonic, met mijn favoriete, maar - blijkbaar onterecht - veel te dure gin.

Met vriendelijke groet en veel liefs,

Domien Verschuuren"