9 uur in de rij voor Coldplay: wie doét dat?!

Coldplay strijkt op donderdag 23 en vrijdag 24 juni neer in Amsterdam met hun A Head Full Of Dreams-tour. Als we de foto's en filmpjes op social media van eerdere optredens mogen geloven, wordt dat een show van jewelste. Compleet met publieksverzoekjes, confetti, lasers en armbandjes die lichtgeven op de beat van de muziek. Zo'n show moet je één keer in je leven meegemaakt hebben!

Afgelopen weekend trad Coldplay op in Londen. 3FM-webredacteur Ellen kocht van haar zuurverdiende geld een kaartje, vloog naar Engeland en zat negen uur voor de poort van het Wembley Stadium. Hoe dat was? Lees hier haar verhaal.

Homecoming

Ik ben dus Ellen, dé Coldplayfan van de 3FM-redactie. Coldplay staat deze week voor het eerst sinds september 2012 weer in Nederland en daar word ik - zacht uitgedrukt - erg blij van! De Amsterdam ArenA wordt twee avonden op rij gevuld met 55.000 fans. Ontzettend tof, want de liveshow van Coldplay is groter dan ooit. De tweede avond in Amsterdam kan ik helaas niet, dus besloot ik dat gapende gat op te vullen met een andere datum: 18 juni in Wembley!

Het leek me altijd al tof om de band een keer in Londen te zien, die stad is toch een soort homecoming voor hen. Plus: met 75.000 man moet die 'Fix You' sing-a-long toch wel verdomd goed klinken!

Kampeertentje

Dat mensen soms de nacht voor een concert al in de rij slapen, was me bekend. Braziliaanse fans van Justin Bieber zitten soms zelfs vijf dagen van tevoren in de rij (knéttergek) en Lady Gaga's Little Monsters kunnen er ook wat van. Maar dat Coldplay ook overnachtenswaardig is, wist ik niet! Toen ik afgelopen zaterdag om 7:40 uur slaperig het Wembley-terrein opschuifelde, lagen er drie Chinese fans in een tentje nog heerlijk te ronken. Tsja, zo kan het ook natuurlijk.

Ik liep naar m'n ingang en werd begroet door een man of dertig. Met een paar Britten, Nederlanders, een Fransman en een Duits meisje was het eigenlijk meteen één gezellige internationale bende daar in die rij. Zelfs om 7:45 uur! Die bende had trouwens ook maar één missie: we gaan voor de eerste rij, of we gaan niet!

Veel mensen denken dat zodra je in zo'n rij zit, je er de hele dag niet meer uit kunt omdat je dan je plek verliest. Niets is minder waar! In sommige rijen krijg je een nummertje op je hand, waarmee je na een snelle lunchbreak of plaspauze weer terug naar je oorspronkelijke plekje kunt.

Vaak is zo'n nummertje niet eens nodig. Als je tegen je buurman zegt dat je even wat te eten gaat halen en na een kwartiertje terug bent, is dat negen van de tien keer helemaal prima. Je zit de hele dag naast elkaar, kun je net zo goed een beetje lief zijn voor elkaar.

Knutselen op muziek

De sfeer bij Wembley was echt top. Iedereen zat gemoedelijk op z'n kleedjes te babbelen, het nieuwe album te recenseren (Welke gitaarsolo in 'Up & Up' is beter? De eerste of tweede? ZEG DAT HET DE EERSTE IS!') of was druk bezig met het versieren van kartonnen bordjes. Ik zag borden voorbijkomen met 'Please play 'Life In Technicolor'', maar ook cheeky kartonnetjes met 'Strip for me, Jonny!'. There's two kinds of people ;)

Al dat creatieve gefröbel kan natuurlijk niet plaatsvinden zonder gepaste soundtrack. De beveiliger die ons zooitje in de gaten hield besloot om 'Viva La Vida' via zijn telefoon door een megafoon te schallen. Instant sfeer!

A Head Full Of Stars

Rond een uur of 14:00 had ik het wel even gehad. Na zes uur op het koude asfalt voelt je kont als steen en slapen zo'n beetje al je ledematen. Hoe gezellig het ook is, op sommige momenten was ik er écht klaar mee. Waarom doe ik dit in godsnaam?!? Gelukkig zie je dan vijf minuten later een man die het beste maakt van z'n kale kop door hem te versieren met neonverf en is je dip weer voorbij!

Het moment suprême

Iets over vijven wordt mijn ingang als een horde schapen naar de poortjes van Wembley geleid. Klinkt rustig, maar in werkelijkheid word je compleet samengedrukt en vertrapt. Denk aan een spitstrein die maar met een half treinstel rijdt: het is proppen of gepropt worden.

Na het nodige ellebogenwerk volgt het moment suprême: de sprint. Althans, dat dacht ik. De stewards blijven echter met een slakkengangetje voor ons uitwandelen, waardoor mijn vak uiteindelijk als allerlaatste het veld bereikt. Superfijn, na negen uur wachten. Not. Door een ultieme eindsprint weet ik mezelf uiteindelijk nog in de tweede rij te parkeren, aan het einde van de catwalk. Topplek, al was het nét niet waar ik voor ging.

Maar, ik geef het toe: toen de show eenmaal begon vergat ik de houten billen, slaapvoeten en de rij voor me al snel. Wát een spektakel! Vuurwerk: check. Lichtgevende armbandjes: check. Confettikanon: check. Hyperactieve frontman die het podium over stuitert: check.

Het eindoordeel

Dus, is het alle moeite waard geweest? Eh, ja. De show is groots opgezet en daarom vanuit elke hoek van het stadion een feestje om te bekijken. Het verschil tussen front (oké, second) row en de tweede ring? Van dichtbij krijg je net iets meer mee van de sfeer: iedereen om je heen danst mee, zingt de longen uit zijn lijf en gaat helemaal op in het moment. Nergens mensen die vragen of je als-je-blieft wil gaan zitten, terwijl jij net helemaal losgaat op 'Hymn For The Weekend'.

WAAAAAAAHHHH!!!!

Een video die is geplaatst door @ellenhensbergen op 18 Jun 2016 om 3:34 PDT

Dansen is bijna verplicht als je in de voorste regio staat. Daarnaast sta je vól in de confettiregens (leuk!), mag je met de enorme ballonnen van 'Adventure Of A Lifetime' spelen en met een beetje mazzel pak je nog een handje of knipoog mee van Chris Martin, die regelmatig contact legt met het publiek.

Ja, negen uur is achterlijk lang, maar met goed gezelschap en een kussentje om op te zitten kom je een heel eind. Ik vond het voor Coldplay écht de moeite waard, maar jij hebt ook vast wel een band voor wie je een hele dag wilt uittrekken. Heb jij een artiest voor wie je dit doet? Laat het me weten in de comments!

Meer Coldplay op 3FM:

>> Donderdag 23 juni is Coldplay-dag
>> De ideale Coldplay-setlist volgens jou
>> 3FM zendt het Amsterdam concert integraal uit!