Douwe Bob in vijf essentiële tracks

Douwe Bob werd bekend door het programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Toch ziet hij zichzelf niet als een singer-songwriter. Wat dan wel? Dát en heel veel meer vertelt hij zelf in deze Special. Hij doet dat aan de hand van vijf essentiële tracks + een bonustrack: zijn Songfestivalliedje 'Slow Down'.

Beluister de special:

"'Slow Down' is een oproep om het levenstempo naar beneden te brengen"

(Fotograaf: Hans-Peter van Velthoven)

Wat is er nou echt belangrijk in je leven? Daar kom je pas echt achter als je langzamer gaat, aldus Douwe Bob. Daar gaat 'Slow Down' over. Met die track vertegenwoordigt hij Nederland in mei op het Songfestival in de Zweedse stad Stockholm.

Beluister het fragment:

“Muziek is wel hard door m’n strot geduwd”

Douwe 'Bob' Posthuma is een geboren en getogen Amsterdammer. Op zijn zesde krijgt hij zijn eerste pianoles.

"Ik denk dat mijn vader en mijn moeder al stiekem een beetje voor me bedacht hadden dat ik wel muzikant zou worden. Natuurlijk heb je dat niet helemaal zelf in de hand als ouder, maar het pakte gelukkig goed uit, want ik kroop altijd achter de piano. Dus op mijn zesde ben ik maar op les gezet. Klassieke les. Dat heb ik zo'n zes jaar lang geprobeerd te doen, maar dat pakte dan weer helemaal niet goed uit, want ik heb gewoon tien jaar lang les gehad in noten en ik kan het nog steeds niet."

Van jazz naar gitaar

In eerste instantie speelt Douwe vooral klassieke muziek, maar al snel maakt hij de overstap naar jazz, tot hij de gitaar ontdekt.

"Ik wilde klassiek pianist worden. Daarna heb ik jazz gedaan. Daar heb je al wat minder noten bij nodig, als je improviseert in elk geval. En toen wilde ik jazz pianist worden. En toen pakte ik op een gegeven moment op mijn vijftiende een gitaar en begon ik te schrijven en te zingen. En toen dacht ik, hé dit is het helemaal. Vanaf daar ben ik heel veel gaan schrijven, heel veel slechte dingen gaan maken, en nu komt er soms wat goeds uit."

Douwe's ouders

Thuis is er altijd muziek. Niet zozeer de hits van toen op de radio, maar de grote collectie van Douwe’s vader vormt een grote inspiratiebron. Wat vinden z’n ouders, die zo bepalend waren voor Douwe’s muzikale richting, eigenlijk van het werk van hun zoon?

"Mijn moeder die zei een paar dagen geleden nog tegen mij, die nam me even soort van bijna apart, en zei "Douwe, je weet dat wat je ook zou doen, ik ben trots op je. Ik zou het net zoveel van je houden, als je punk zou maken, maar ik vind het nu echt leuk om naar een optreden te komen van je.""

Gedownloadde plaat van de Eagles

Dat de muziek met de paplepel is ingegoten, blijkt wel uit het eerste album dat Douwe niet kocht, maar downloadde.

"De eerste plaat die ik kocht, heb ik niet gekocht, het was een gedownloadde plaat. Dat was op LimeWire en op Kazaa. Dat was 'One Of These Nights' van de Eagles. Dus dat heb ik wel naadloos overgenomen. Dat is overgegaan van mijn ouders op mij. Ik vraag me dan ook af "Ben ik dan een kind van mijn opvoeding, of is er ook iets in mij, dat dat echt goed vindt?" Het is wel tamelijk hard door mijn strot geduwd."

Afzetten tegen ouders?

Is er dan nooit rebellie geweest? Elke puber zet zich toch af tegen z’n ouders en zeker op muzikaal gebied?

"Ik heb een hele korte maar krachtige puberteit gehad, waarin ik heel erg aan het rebbelen was. Alleen maar rap luisterde. Heel veel Pete Philly en zo, wat ik nu nog steeds super gaaf vind. Ik hou nog steeds heel veel van goede hiphop. Maar ik wilde op een gegeven moment geen muzikant meer worden. Ik wilde kok worden. Maar dat heb ik nu ook een plekje kunnen geven, want ik kook heel erg graag nu in mijn vrije tijd."

Beluister het fragment:

"Ik vond dat mijn vader het wel verdiende"

(Fotograaf: Hans-Peter van Velthoven)

Op z’n 15e krijgt Douwe Bob een gitaar en is het klaar met de jazz en klassieke muziek: hij gaat zelf liedjes schrijven.

"Eigenlijk de eerste week dat ik een gitaar vasthield, begon dat. Dat was heel raar, want dat gevoel had ik met piano nooit. Ik schrijf nu ook op de piano, maar ik had er blijkbaar een gitaar nodig om dat te triggeren. Dat komt denk ik ook omdat de muziek waar ik naar luisterde heel gitaargericht was. Crosby Stills & Nash, Eagles veel, James Taylor, Bob Dylan enzo, dat begint allemaal met een akoestische gitaar."

De Beste Singer-Songwriter van Nederland

Hij richt zich volledig op een carrière in de muziek en begint aan zijn eerste album. Een zo groot mogelijk publiek bereiken, dat is het doel dat Douwe probeert na te streven. Daarom geeft hij zich in 2012 op voor het VARA/BNN-programma De beste singer-songwriter van Nederland. In de eerste ronde maakt hij direct indruk. Aan het einde van de rit wordt hij door presentator Giel en zijn muzikale vrienden tot winnaar van het programma gekroond.

'Multicoloured Angels' is lijflied

Direct na het winnen van De beste singer-songwriter van Nederland brengt Douwe Bob zijn eerste single uit: 'Multicoloured Angels'. Hij schrijft het nummer in opdracht van het programma voor zijn vader, die zijn muzikale steun en toeverlaat is.

"Ik vond dat mijn vader het wel verdiende. Er werd van ons gevraagd om een nummer te maken voor een dierbare. Ik vond dat wel een mooie vraag. Het is bijna een lijflied geworden."

"Er kwam laatst een boxer naar me toe, echt zo'n gevaarlijke boxer, en die zei " 'Multicoloured Angels' die draai ik als ik de ring in ga!" Dat vond ik echt zo gaaf om te horen. Heel gaaf, want het is ook wel zo'n soort nummer stiekem."

Band van Tim Knol

Voor de studioversie van de track wordt de hulp ingeschakeld van muzikanten uit de band van Tim Knol, die ook een grote rol speelden in de tv-show van Giel.

"Zij waren tijdens De Beste Singer-Songwriter de huisband. En toen was er zo'n click met Matthijs en mij. Het is een beetje uit de hand gelopen vanuit daar. Ik ben zo blij om met die jongens te mogen spelen. Het zijn al bijna oude rotten in het vak."

Born In A Storm

Het debuutalbum Born In A Storm verschijnt in mei 2013. Hij schrijft zelf drie van de dertien liedjes op het album. Voor de andere tracks krijgt Douwe Bob hulp van producer Matthijs van Duijvenbode (bekend van zijn werk met Tim Knol) en gitarist JP Hoekstra (Guild Of Stags, Lorrainville, The Sheer, ex-Krezip).

Matthijs en JP vormen nog steeds de spil van de band rondom Douwe, ze schrijven ook samen.

"Het is ook zo tof om met z'n drieën te schrijven, want je hebt gewoon drie filters. Als je schrijft, dan komt er veel uit. Leuke dingen, gekke dingen, maar ook heel veel shit. En dat gaat maar door één filter als je alleen schrijft. Als je elkaar helemaal vertrouwt, en je kan dat delen, dan gaat dat gewoon door drie mooie filters heen.

Beluister het fragment:

“Ik maak geen singer-songwriter muziek”

(Fotograaf: Ben Houdijk)

Na Born In A Storm gaat Douwe al snel aan de slag met album nummer twee. Heeft hij last van verwachtingen na het debuutalbum en het winnen van het programma dat hem het stempel singer-songwriter gaf?

"Singer-songwriter is de afgelopen jaren een genre geworden. En dat begrijp ik ook wel. Dat is het ook, maar ik durf wel te zeggen dat ik niet in dat genre pas. Ik maak geen singer-songwriter muziek. Noem het country of rock. Een soort van alternatieve rock."

Wat is er zo mooi aan country?

"Het is een hele mooie pure vorm van kunst. Het is het verhalen vertellen."

Maar hoe raakt een Amsterdamse jongen dan verslingerd aan de muziek van wijdse Texaanse prairies?

"ik denk toch opvoeding ook. Ouders. Het is moeilijk uit te leggen. Ik hoorde het en het raakte me, van jongs af aan al, op zo'n manier dat ik daarna ben blijven luisteren. En het is het makkelijkste om te spelen op gitaar."

Gastrol op nummer van Anouk

Nog voor Douwe’s eigen tweede album uitkomt, vervult hij een onverwachte gastrol op een nummer van… Anouk.

"Zij belde mij op, tot mijn genoegen. En ze zei "Nou, ik heb dit nummer al een tijd liggen." En ik voelde me natuurlijk heel erg gevleid dat zij dat met mij wilde doen. Ze zei "Kom een keer langs, en luister of het wat voor jou is." Of het goed is, ik vertrouw daar natuurlijk op, maar of het wat voor mij is, is natuurlijk een tweede. En dat was het."

Is het intimiderend om met een zangeres van haar statuur te zingen?

"Je kan er lang of kort over lullen, maar Anouk is gewoon een autoriteit. Het is een mooie ervaring. Maar zij belt mij op, dus dat is heel tof, dan weet je dat als je daar staat in de studio, ik mezelf niet meer hoef te bewijzen. En daardoor ga je ook veel beter zingen."

Beluister het fragment:

“Het leven is een donkere kamer waar steeds meer licht binnendringt”

(Fotograaf: Raymond van Olphen)

Op 15 mei 2015 brengt Douwe Bob zijn tweede plaat uit: Pass It On. Heeft Douwe met album nummer twee een nieuw geluid willen brengen, of is het voortborduren op het geluid van Born In A Storm?

"Ik denk dat een plaat een soort veredeld dagboek is van wie jij op dat moment bent. Ik sta nog helemaal achter de plaat Born In A Storm. Ik ben denk ik op bepaalde vlakken wel gegroeid met de tweede plaat. Je wordt ouder, wijzer. Het is wat volwassener denk ik."

Liedje voor zijn moeder?

Op Douwe’s debuutalbum staat dus 'Multicoloured Angels' voor z’n vader, maar is er nu ook een nummer voor z’n moeder?

"Onbewust waarschijnlijk wel. Bewust heb ik dat nóg niet gedaan. Zoiets kan je denk ik echt niet afdwingen, dat gebeurt gewoon. En ongetwijfeld gaat het nog een keer komen."

Mijn moeder blijft mijn kerk

Veel van de nummers gaan wel over de band met z’n ouders.

"Het gaat ook over de normen en waarden die je meeneemt van je ouders. Zoals elk kind dat doet. En ook heel erg over het loslaten van bepaalde normen en waarden en je eigen realiteit creëren.

Ik ben nu 22-jaar, en ik kijk om me heen en deze wereld is een soort donkere kamer waar het licht langzaam steeds meer aangaat. En je ziet opstakels en je ziet mooie dingen en slechte dingen. En je moet je eigen realiteit creëren. Dus je moet op een gezonde manier loslaten. Maar mijn moeder blijft wel mijn kerk. Mijn moeder blijft wel waar ik heen ga als ik moet uithuilen bij wijze van spreken".

Beluister het fragment:

“Mezelf dwingen tot creëren maakt me een betere schrijver”

(Fotograaf: Ben Houdijk)

Hoe gaat Douwe te werk bij het schrijven? Als kind werd het kennelijk niet in hem losgemaakt toen hij piano speelde, maar meteen bij het vastpakken van de gitaar. Is het schrijven met een gitaar als basis een wereld van verschil met de piano?

"ik durf te zeggen, als muzikant, dat je vaak in de eerste tien seconden van een nummer hoort of het geschreven is op piano of gitaar."

Hoe kan dat?

"Een harmonie op piano die pak je dan sneller daarop, die zijn sneller te grijpen op piano dan op gitaar. En riffjes die je op een gitaar speelt... Bijvoorbeeld van The Rolling Stones. Als je daar naar luistert dan hoor je vaak dat dit duidelijk geschreven is in een open G-stemming, door Keith, die riff weet je. [neuriet intro 'Start Me Up' ] Dat was nooit op een piano gelukt."

Een aantal nummer op zijn tweede album, Pass It On, zijn op de piano ontstaan.

"Dat nummer heet 'Morning Sunset'. En dat is een hele rustige ballad. Bijvoorbeeld hoe dat begint, dat is een melodie. Het leuke aan piano is dat het zich leent voor ritme, bass, melodie. Het is zo'n rijk instrument. En je kan zo alles tegelijk doen. Eigenlijk heb je helemaal geen band meer nodig, bij wijze van spreken natuurlijk."

"En dat hoor je in dat nummer bijvoorbeeld, dan heb je helemaal geen ritme. Het is gewoon een soort melodie die je dan speelt. En je hebt twee handen waarmee je allebei een melodie kan spelen. Het is heel leuk, het is alsof je meerdere instrumenten tegelijk bespeelt.

Inspiratie

Gaat hij er echt voor zitten, of is er soms ineens BAM inspiratie?

"Ik moet zeggen, dat had ik vroeger wel meer dan nu, dat de bliksem inslaat zeg maar. Ik vind het ook, op een gegeven moment, ondanks dat je natuurlijk altijd wel een beetje wacht tot ik dan in de zone ben, het blijft wel een ambacht. Een vak. En dat is ook juist het hele mooie eraan. Ik vind het ook tof om ook echt wel te gaan zitten. Juist op momenten dat ik zou denken dat het niet lukt en me er toe moet zetten. Dat maakt me een betere schrijver. Om het te proberen af te dwingen. En het hoeft niet eens te lukken. Maar het hele ding: ik heb vandaag anderhalf uur met pen en papier gezeten."

'Sweet Sunshine'

Er is dus niet een vaste werkwijze voor Douwe.

"Soms dan komt er eerst een riff uit, of eerst een tekst. Sterker nog 'Sweet Sunshine'. Ik liep in een zonnebloemenveld in Zuid-Frankrijk en het enige wat ik dacht was 'ja sweet sunshine'. We hadden een gitaar bij ons, en je hebt natuurlijk anno 2015 gewoon de iPhone. We hebben hem in dat zonnebloemenveld geschreven."

Beluister het fragment: