Hoe een auto-ongeluk voor Roos een wake-up call werd

Roos! Wat is er precies gebeurd?

"In januari 2016 verhuisde ik terug naar Nederland vanuit Berlijn. Ik had allemaal spullen bij me, dus ik kon niet vliegen en wilde ook niet mijn vader vragen, want hij had me al gebracht.

"Op Facebook deed ik een oproepje en toen reageerde iemand die ook naar Nederland moest. Nou, geregeld. We zagen elkaar die ochtend pas. Twee uur later reed hij door een onhandige manoeuvre tegen een vrachtwagen op."

Shit. En toen? Naar het ziekenhuis?

"Nee, dat is heel bizar. Eigenlijk is alleen de politie gekomen. Ik voelde me wel misselijk en duf, maar ik dacht dat ik gewoon in shock was. Ik wilde gewoon naar huis. Die jongen heeft zijn stiefvader gebeld en die heeft ons vijf uur later opgepikt, want we waren nog in Duitsland. Maar in die tussentijd heb ik gewoon bij een garage gewacht.

"Toen ik bij mijn vriend was, kwam ik erachter dat er iets niet klopte. Ik had hoofdpijn en last van mijn spieren. Ik ging op maandag naar de huisarts. Toen hoorde ik dus dat ik een zware hersenschudding had opgelopen. Hij adviseerde me om totale rust te nemen."

Heb je dat ook gedaan?

"Dat vond ik nogal lastig, want ik was altijd druk. Ik was net aan het afstuderen, moest nog vijf essays afmaken en tegelijkertijd beginnen aan mijn scriptie én ik had ook al een baan aangenomen. Ik kon gewoon geen rust nemen. Toch werd het wel steeds duidelijker dat dit nodig was.

"Terwijl ik werkte, kreeg ik ook therapie. Alleen ging ik niet bepaald vooruit. Ik kon niet meer goed slapen en na een paar weken kreeg ik ook heel erg spierspanning. Vanaf het begin was ik vlug overprikkeld en dit werd zo erg dat ik last kreeg van oorsuizen. Na vier, vijf maanden werken zat ik er helemaal doorheen.

"In oktober 2016 deed ik mee aan De Class, een initiatief van de Edwin van der Sar Foundation. Zij begeleiden een groep leeftijdsgenoten die allemaal kampen met niet aangeboren hersenletsel (NAH). Met mijn huisarts heb ik uiteindelijk besloten om helemaal voor de revalidatie te gaan. In januari ben ik daarmee begonnen."

Hoe gaat het nu?

"Ik zit nog steeds in mijn herstel. Ik heb nog last van slaapproblemen en daardoor word ik ook sneller moe. Soms heb ik daarom ook last van geheugenverlies. Ik heb nog altijd momenten dat ik overprikkeld ben, hoewel ik daarmee heb leren omgaan."

Hielp de revalidatie?

"Ja! Ik was eind juni klaar en ben heel erg vooruit gegaan. Dat geeft hoop. Ik studeer nu weer sinds september, natuurlijk niet in het tempo van eerst, maar ik weet ook niet of ik dat nog wel wil. Als ik zo door was gegaan, ook zonder die hersenschudding, was het op een bepaald moment gewoon een keer te veel geworden. Ik wil dus liever niet terug naar hoe ik was.

"Het ongeluk was voor mij echt een wake-up call. Ik werd bovendien geïnspireerd door de positieve houding van mensen die ik leerde kennen tijdens de Class. Mijn hersenschudding had niet voor blijvende schade gezorgd, maar dat was bij hen niet altijd het geval. Toch bleven ze positief. Hun motivatie was voor mij een groot voorbeeld. Zo accepteerde ik al heel vlug dat ik even niet meer dezelfde Roos was en kon ik kijken naar wat ik wél nog kon. Vaak blijven mensen hangen in wie ze vroeger waren. Dat helpt niet."

Mis je nog wel dingen van vroeger?

"Tuurlijk. Ik werkte veel, deed vrijwilligerswerk, dat soort dingen. Ik moet nu mijn uitdagingen in andere dingen vinden en dat is soms lastig. Het sociale vind ik ook wel moeilijk. Ik ga minder uit. Voor mij is uitgaan nu eerder naar de bioscoop of een etentje. Je komt er ook achter dat vriendschappen heel erg gebaseerd zijn op 'face to face' contact. Ik had een grote vriendenkring en dat is nu iets minder."

Wat zijn die nieuwe uitdagingen dan?

"Ik woon nu in een nieuwbouwwijk. Ik ben heel actief bezig om hier een leuke community op te bouwen. Vroeger deed ik dat bij de studievereniging en nu zoek ik het iets dichter bij huis. Ik heb ook de bewonerscommissie opgezet. en ik sport meer. Vroeger dacht ik dat ik zo veel mogelijk moest doen en nu doe ik dingen meer omdat ik ze écht leuk vind."

Wat zou je lotgenoten willen meegeven?

"Zoek zoveel mogelijk contact met lotgenoten. Haal daar je energie uit. Probeer dingen te doen, maar hou het ook in balans. Bouw het langzaam op, maar probeer niet meteen terug te willen naar hoe het was. Vind de uitdagingen in de dingen die je wel nog kan."

Dit is een verhaal mede mogelijk gemaakt door FNO, dat zich inzet voor kwetsbare groepen in de samenleving en kansen wil vergroten van mensen met een beperking of chronische aandoening. Aanstaande 13 november is hun jaarlijkse evenement de Club van 100, waar honderd sleutelpersonen met jongeren in gesprek gaan om problemen op de politieke en maatschappelijke agenda te zetten. Tot die tijd brengt Tussenuur inspirerende verhalen van jongeren met chronische aandoeningen.