Eva (22) zat een jaar in een psychiatrisch ziekenhuis

Zo normaal mogelijk

Eva was vroeger een heel gelukkig meisje uit een warm gezin. Daar kwam verandering in toen haar vader te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij overleed anderhalf jaar later, enkele maanden voor Eva's tiende verjaardag.

Ondanks dat het zwaar was, ging het leven in Eva’s gezin door. Haar moeder probeerde alles zo ‘normaal’ mogelijk te houden voor Eva en haar zusje, haar opa en oma hielpen waar het kon. De rest van de basisschool verliep vrijwel vlekkeloos. Eva was één van de slimsten van de klas, kreeg vwo als advies en ze begon vol goede moed aan de middelbare school.

Vreselijk verraad

"Vlak na de start op de middelbare school kreeg mijn moeder een nieuwe vriend, die ook al vrij snel bij ons kwam wonen. Dat veranderde alles voor mij. Het voelde als een vreselijk verraad naar mijn vader toe.”

Eva voelde zich thuis en op school minder fijn en zette zich steeds meer af. “Ik werd onhandelbaar, ik kon niet omgaan met het verdriet om mijn vader en werd op school gepest. Op school deed ik me vrolijk voor. Maar zodra ik thuis was, barstte ik om het minste of geringste in tranen of woede uit."

Neerwaartse spiraal

Op school kelderden haar cijfers, ze werd teruggeplaatst naar 3 havo en bleef dat jaar ook zitten. Thuis was ze inmiddels dusdanig onhandelbaar, dat haar moeder besloot Eva uit huis te laten plaatsen.

"Ze hoopte dat ik daardoor wat rust in mijn hoofd vond. Helaas werd het alleen maar erger en kwam in een neerwaartse spiraal terecht.”

De diagnose: PTSS

Na in verschillende opvanghuizen te hebben gezeten, ging het op school nog steeds niet beter met Eva. “Ik kon op school ook niet meer doen alsof ik vrolijk was. Uit schaamte en verdriet begon ik te spijbelen. Nadat ik voor de tweede keer bleef zitten in 3 havo, moest ik van school.”

Eva had hulp nodig. Ze kwam terecht bij Jeugdzorg, maar dit maakte haar problemen alleen maar erger. Daarom besloot haar moeder Eva te laten testen, ze was toen bijna zeventien. Ze kreeg te horen dat ze PTSS had, een posttraumatische stress-stoornis.

Live opgenomen

"Die had ik gekregen door de dood van mijn vader. Ik leg PTSS altijd zo uit: als je van de trap af valt en je breekt je been, dan is dat hetzelfde als wanneer je iets heel ergs mee maakt en je daarvan ziek wordt."

Na jaren van lijden, ruzies, verdriet en onmacht kreeg Eva na de diagnose PTSS eindelijk de juiste hulp. Ze werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, voor een periode van een jaar.

Samen lachen en huilen

“Het zag eruit als een bungalowpark. Omgeven door natuur in een idyllisch dorpje. Met vijf meiden zat ik in een behandelgroep en woonde met hen in een bungalow. Zij hadden dezelfde problemen als ik. Vijf dagen per week kregen we therapie, in het weekend mochten we naar huis."

Deze periode noemt Eva de zwaarste maar ook de allermooiste van haar leven. "Ik heb veel dingen meegemaakt tijdens mijn opname. Suïcidepogingen van groepsgenootjes, zelf heb ik een keer in een separeercel (isoleercel, red.) gezeten.

"Ik heb veel gehuild in de groepstherapieën, maar ook nog nooit zoveel gelachen en liefde en saamhorigheid gevoeld.”

'We waren haar kwijt!'

Eva deed het zo goed nadat ze eenmaal inzag dat ze ziek was, dat ze na zeven maanden naar huis mocht. Dat voelde heel erg dubbel. "Ik wilde me goed voelen en de wereld in, maar hier had ik eindelijk echte vrienden gemaakt en werd ik begrepen. Ik voelde me hier thuis!"

Drie maanden na haar ontslag kreeg Eva een vreselijk telefoontje. "Eén van mijn groepsgenootjes -we waren inmiddels dikke vriendinnen met ons zessen - had zelfmoord gepleegd. We waren haar kwijt."

Alles wat Eva met haar therapie had geleerd, viel onder haar voeten weg. "Op haar begrafenis besefte ik dat ik alles op alles moest zetten en zelf verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn leven. Anders zou ik net zo eindigen als zij. Haar dood betekende voor mij gek genoeg een ommekeer.”

Definitief genezen

Eva meldde zich aan bij het mbo. Na een jaar verhuisde ze naar de stad waar ze studeerde. "Ik heb alles, behalve mijn familie, definitief achter me gelaten. Vooral mensen die me omlaag haalden en verdriet deden."

Inmiddels is ze versneld aan het afstuderen en bijna klaar. Na deze opleiding begint ze aan Pedagogiek, omdat ze graag orthopedagoog wil worden. Dat dit nog even duurt omdat ze wat vertraging heeft opgelopen, vindt Eva niet erg.

"Ik ben heel stabiel, gelukkig en enkele maanden terug definitief genezen verklaard. Ik heb ontzettend lieve vrienden die geen foute dingen doen of mij kwetsen. Ze laten mij in mijn waarde.”

Heus nog wel een baaldag

Het gaat goed met Eva en ze geeft ook voorlichting op middelbare scholen. "Ik wil jongeren duidelijk maken dat ze over hun problemen moeten praten. Ik had zelf namelijk ook nooit verwacht dat het zo ver zou komen met mij, maar het kan dus iedereen overkomen."

Natuurlijk heeft ze nog wel eens een baaldag. "Maar ik heb het verleden geaccepteerd en naar mijzelf geluisterd. De band met mijn familie is sterker dan ooit en ik voel me zelfverzekerder dan ooit."

Tips en wijsheden

Daarom wil ze haar verhaal ook delen. "Ik wil duidelijk maken dat je nooit moet opgeven en altijd naar jezelf moet luisteren. Blijf vooral jezelf en verschuil je niet achter je verdriet. Daardoor raak je alleen maar verder van de realiteit af."

Tot slot wil Eva ons ook een wijsheid meegeven. "Zorg ervoor dat je niet omgeven bent door mensen die niet goed zijn voor je. Met mij ging het pas echt weer goed toen ik al die mensen bewust achter me had gelaten en voor mezelf had gekozen.

"Hou van jezelf, kies voor jezelf. Ik hoop hiermee duidelijk gemaakt te hebben dat je nooit moet op geven. Praat erover met mensen als je ergens mee zit!"

Eva heeft ervoor gekozen haar verhaal anoniem te delen. Haar naam is fictief. Herken jij je in dit verhaal en kom je er zelf niet uit? Neem dan contact op met onze vrienden van MINDyoung. Deze week is de PTSS push-up challenge gestart, klik hier voor meer info.

Ook heftig:
>> Floor verstuurde een naaktfoto die viral ging
>> Emma (18) vocht tegen anorexia en verloor
>> Marleen (20) wil normaal zijn maar Lyme zit in de weg
>> Valerie heeft een schuld van 10.000 euro