Terug naar je ouders door de coronacrisis: Hoe overleef je dat?

Yuan Dijk (21): "Ik zag er ontzettend tegenop om terug naar huis te gaan"

Yuan baalde ontzettend toen haar twee huisgenoten besloten naar hun ouders te gaan. Met twee goede vriendinnen deelt ze sinds twee jaar een ruim appartement in Amsterdam: De ideale situatie voor een lockdown, leek haar. “Helaas wilden zij liever bij hun ouders zitten en ik durf niet in mijn eentje thuis te zijn ‘s nachts. Ik moest dus wel naar mijn ouders, maar zag daar ontzettend tegenop.”

Yuan vond het huis in Culemborg klein voor vier mensen en ze is gesteld op haar zelfstandigheid en privacy. Eenmaal gesetteld bij haar ouders blijkt het allemaal flink mee te vallen en nu voelt ze geen behoefte om te vertrekken. Ze vindt het moeilijker om in Amsterdam te zijn, omdat het herinnert aan alles wat niet meer kan. Ze mist uitgaan en met vrienden chillen, dingen die ze in Culemborg toch al niet deed.

Het is hier geen hotel!

Yuan merkte dat haar moeder veel samen wil doen, denk aan samen ontbijten, lunchen én avondeten. Maar daar begint Yuan niet aan, die zelf wil bepalen wanneer ze ontbijt of luncht. “Ik kan mijn zelfstandigheid behouden door hier op dezelfde manier te wonen als op kamers. Zo help ik mee met het huishouden en bepaal je samen welke boodschappen er gedaan worden."

Dagelijkse structuur vinden

Yuan is verpleegkundige en door een tekort aan verplegers in het lokale verzorgingshuis kon ze daar direct aan de slag. Nu werkt ze vijf dagen per week buitenshuis, waardoor het thuis wonen goed vol te houden is. Zonder haar werk was ze stapelgek geworden, zegt Yuan. Ze raadt iedereen aan zo’n activiteit te vinden, zodat je dagelijkse structuur kunt creëren.

Het is maar voor even

Yuan woont sinds twee jaar op kamers en ze kan zich nog goed herinneren dat ze het daarvoor een stuk lastiger vond om thuis te wonen. Ondanks dat ze al lang niet op haar kamer in Amsterdam is geweest, helpt het gevoel dat ze een andere plek heeft om heen te gaan. “Het voelt nu als vakantie, omdat het zo tijdelijk is. Als ik zou willen zou ik weg kunnen gaan, dat is een fijn gevoel.”

Eline Nanninga (24): “Nu we weer samenwonen maken we weer muziek, net als vroeger"

Na zes jaar op kamers besloot Eline (24) drie weken geleden tijdelijk te verhuizen van haar studio in Amsterdam naar haar ouders in Friesland. Dat bleek de juiste beslissing, want ze vindt het gezinsleven heel gezellig. Haar ouders en broer werken ook thuis, waardoor er altijd iemand is om samen mee te eten, wandelen of gewoon tegen te praten.

Precies die gezelligheid miste ze in Amsterdam. Eline woont alleen in een studio en sinds de lockdown zijn haar vrienden weg uit de stad. Alhoewel ze het op prijs stelde alles voor zichzelf te hebben en bepalen in Amsterdam, het sociale contact is belangrijker. Een bijkomend voordeel is de structuur die haar ouders bieden: overdag werken, om zes uur eten en twee vaste dagen in de week boodschappen doen.

Het hygiëneregime

Het grootste verschil dat ze thuis merkt zijn de hygiënemaatregelen van haar ouders, want ze zijn erg voorzichtig. Na het handen wassen moet de gebruikte handdoek direct in de was en eten dat kort op de grond valt mag niet worden gegeten. Volgens Eline overdreven en frustrerend. Toch voegt ze zich netjes naar de regels van haar ouders. “Het heeft geen zin om daarover ruzie te maken, ik hou het liever gezellig. Het samenwonen, daar groei je ook in als je op kamers woont. Over alles discussiëren levert weinig op.”

Oude familiehobby’s oppakken

Nu ze net als vroeger weer thuiswoont, heeft het gezin sinds kort ook weer hun oude hobby opgepakt: samen muziek maken. “Ik speel 's avonds piano, dan gaat mijn moeder zingen en mijn vader maakt een filmpje voor mijn opa en oma. Dat deden we vroeger vaker, nu hebben we dat herontdekt. Dat maakt het leuk.”

Afstand nemen

Ook al is het gezellig thuis, Eline is blij dat ze af en toe weg kan. Haar vriend woont in Groningen, die ze nu makkelijker kan opzoeken. Dat ik hem makkelijker kan zien maakt het thuiswonen ook aantrekkelijker, zegt Eline. De weekenden is ze nu in Groningen, wat voelt als een welkome pauze van het gezinsleven. “Het wordt af en toe wel te veel, al die tijd weer thuis bij mijn ouders. Na zo’n weekend daar kan ik er weer tegenaan.”

Anne (24): "Weer naar mijn ouders voelde als een stap terug"

Foto door Felipe Cespedes via Pexels

Twee weken hield Anne (achternaam bekend bij redactie) het leven op kamers in de coronacrisis vol door het eenzame thuiswerken af te wisselen met bezoekjes aan vrienden. Helaas duurde het niet lang voor haar huisgenoten daar een stokje voor staken: ze vonden dat Anne te veel mensen zag en het risico op besmetting groot. Met acht huisgenoten lijk je niet snel eenzaam te worden, maar binnen het huis was weinig contact en zo zat Anne uiteindelijk alleen op haar kamer.

Dagenlang alleen op haar kamer zitten was geen optie, maar het maakte de beslissing niet minder moeilijk. Anne: "Ik wilde niet naar mijn ouders. Als ik eerder bij ze op bezoek ging, hield ik het nog geen drie dagen vol. Ik woon al zeven jaar op mezelf en heb een baan, dan voelt terug naar huis gaan als een flinke stap terug. Alsof je het allemaal toch niet zo goed voor elkaar hebt."

Denk niet aan anderen

Voor Anne hielp het om zichzelf niet te vergelijken met anderen. Dat was lastig in het begin, toen ze jaloers was op vrienden die beter door de crisis heen leken te komen. “Mijn vrienden bleven allemaal in de stad, omdat ze met leuke huisgenoten wonen of een vriend hebben. Het voelde alsof ik helemaal buiten de boot viel. Ik weet natuurlijk dat mensen op de intensive care of ouderen het veel zwaarder hebben, maar je denkt toch automatisch aan mensen die beter af zijn."

Saaiheid accepteren

Welke gedachte wel helpt? De saaiheid accepteren. “Het duurde een tijdje, maar uiteindelijk weet ik wel te accepteren dat er nu eenmaal niets te doen is nu. Het voelt alsof mijn leven op pauze staat, wat ik positief probeer te zien. Er is ruimte om je leven te herzien, ik probeer meer structuur aan te brengen, houd een dagboek bij en sport dagelijks.”

Naar buiten gaan

Deze tip voelt een beetje verkeerd, geeft Anne toe, maar het is prima te doen als je afstand houdt. Buiten zijn is wat haar het meeste helpt als het wat minder gaat. “De natuur bij mijn ouders is heel mooi, dus ik wandel hier elke dag. Dat is anders dan vroeger, toen wandelde ik nooit. Het helpt ook dat de zon redelijk veel schijnt, als de lockdown in de herfst of winter was begonnen zou dat heel moeilijk zijn geweest.”