Daniëlle (24) vertelt hoe haar psychosociale hulphond haar weer hoop gaf

Angst en paniek

Daniëlle gaat zitten aan de keukentafel en vertelt over haar eetstoornis en angsten. “Toen ik acht was begon ik de eerste tekenen van een eetstoornis te vertonen. Daarnaast heb ik ook last van angstige gevoelens, die kunnen leiden tot een paniekaanval. Het lukt mij niet goed om naar mijn gevoel te luisteren, waardoor veel spanning opstapelt in mijn lichaam en er in één keer uitkomt als een paniekaanval. Ik weet soms bijvoorbeeld rationeel gezien wel wanneer ik blij of verdrietig ben, maar ik kan het dan niet voelen in mijn lichaam.” Ze kijkt even naar beneden. Nola ligt daar rustig te slapen aan haar voeten.

GGZ helpt niet

Op driehoog in een opgeruimd en licht appartement woont Daniëlle, samen met haar vriend en de nieuwe hond. “Een meisje bij mij op de opleiding had een psychosociale hulphond. Ik wist dus wel dat ze bestonden, maar ik had geen idee wat die honden verder deden,” vertelt ze.

“Het ging twee jaar geleden echt niet goed met mij, ik viel terug in mijn eetstoornis en had veel paniekaanvallen. Ik zat al jaren in therapie en ben meerder keren opgenomen in klinieken, maar niks leek echt te helpen. Ik vroeg me af of de GGZ wel de oplossing was voor mij en begon me te verdiepen in andere zorgmogelijkheden, waaronder een hulphond."

Daniëlle dacht dat een hulphond haar goed zou kunnen helpen, maar na het opzoeken en benaderen van verschillende instanties zakte de moed haar in de schoenen. “Ik moest vijftienduizend euro bij elkaar rapen om een hond met goede opleiding te kunnen krijgen. Dat is echt heel veel geld en dat had ik zelf zeker niet liggen. Ik moest dus gaan crowdfunden, een andere optie was er niet echt. Dat maakte me bang, want crowdfunden betekende namelijk ook dat ik moest gaan vertellen aan mensen wat er met mij aan de hand is, dat ik psychische problemen heb,” vertelt Daniëlle. Ze neemt een slokje van haar water en valt even stil.

Niet vergoed

“Een psychosociale hulphond wordt niet vergoed. Iemand die zo’n hond wil moet dus alles zelf betalen. De reden hiervoor is dat er nog niet genoeg onderzoek is gedaan naar de effectiviteit van een psychosociale hulphond op mentale problematiek bij mensen. Een blindengeleidehond wordt bijvoorbeeld wel vergoed, omdat daar meer onderzoek naar is gedaan. De psychosociale hond is nog een vrij nieuw begrip,” zegt Daniëlle. “Ik baal daar enorm van, het is echt niet makkelijk om zo veel geld bij elkaar te krijgen. Ik hoop dat er snel meer onderzoek wordt gedaan, want niet iedereen heeft vijftienduizend euro liggen."

Pupcakes

Na heel wat wikken en wegen begon ze toch met crowdfunding. “Ik maakte een online crowdfunding aan met mijn moeder en mijn vriend. Mijn vrienden vormden een team om geld in te zamelen. Ze haalden samen bierkratten op bij studenten en wisselden die in voor geld. Ik heb zelf ook nog cakejes gemaakt met hondjes erop en verkocht aan de deur. 'Pupcakes' noemde ik die”, vertelt ze lachend. “Zo ben ik uiteindelijk na een jaar op de vijftienduizend euro gekomen die ik nodig had en heb ik Nola kunnen krijgen.”

Hoop

Na de beslissing om een hulphond te gaan zoeken begon de intake bij stichting Hond-Kat. “Ik koos deze instantie omdat ze je meteen in contact brengen met de hond als hij geboren is. Bij de sommige andere instanties duurt het een of twee jaar voordat je met de hond kan gaan trainen, hier doe je de volledige opleiding samen."

"Het was erg emotioneel voor mij toen ik hoorde dat ik een opleiding mocht gaan volgen daar. Ik was zo hoopvol, dus er hing zoveel af van die hond. Als dit niet door zou gaan, wat zou er dan van mij terecht komen?” Gelukkig hoefde die vraag niet beantwoord te worden. Daniëlle heeft vier weken geleden haar puppy Nola mee naar huis genomen.

Samen naar de supermarkt

Daniëlle loopt even met de hond naar buiten, want zindelijk is de puppy nog niet. “We volgen nu naast de training vanuit HondKat ook een normale puppycursus. De hulphondtrainer komt één keer per week aan huis. We hebben het dan over hoe het gaat met mij en de hond, daarna gaan we de deur uit om te oefenen met Nola in het hesje."

"We gaan dan bijvoorbeeld naar supermarkten, dat is namelijk een plek die ik heel erg spannend vind. Ik ben daar snel overprikkeld en vermijd die plek liever. Sinds Nola bij me is ben ik wel vaker gegaan. Ik probeer me dan te focussen op contact maken met haar, in plaats van alles wat er om mij heen gebeurt.”

Oefenen, oefenen, oefenen

Elke dag doen Daniëlle en Nola samen oefeningen om elkaar te leren begrijpen. “Kijk, dat doen we zo,” zegt ze. Daniëlle pakt wat brokjes uit een bak, waardoor Nola direct opspringt en om haar heen gaat draaien. Ze oefenen ‘zit’ en ‘poot’. Nola krijgt brokjes elke keer dat ze het goed doet. “Het zijn echt nog de basisdingen die we nu oefenen,” zegt Daniëlle. “We doen dit de hele dag door, om ervoor te zorgen dat we elkaar leren begrijpen.” Nola ligt op de grond en kauwt op de brokjes.

“Op de lange termijn gaan we Nola leren om mijn spanning eerder te signaleren dan dat ik zelf kan. Ze kan dan aangeven dat ze spanning voelt bij mij en mij dan geruststellen. Elke hond doet dat op zijn eigen manier, sommigen gaan op schoot liggen, anderen gaan bij je liggen of springen en likken je. Dit zou kunnen voorkomen dat ik een paniekaanval krijg, wat echt een hele grote verandering in mijn leven zou zijn. We moeten heel veel groeien samen en we zijn er nog lang niet, maar het zou zo gaaf zijn als dat allemaal zou lukken.”

Veilige haven

Toen Daniëlle aan haar psychologen vertelde dat ze een hulphond overwoog waren de reacties wisselend. "Destijds liep ik bij Human Concern, daar waren ze heel enthousiast over mijn idee en dachten ze echt dat dit bij zou kunnen dragen aan mijn herstelproces. Andere psychologen dachten er anders over. Die zagen het als veiligheidsgedrag, waarmee ze bedoelden dat ik Nola dan zou hebben om zelf niet geconfronteerd te worden met bepaalde situaties, dat ik als het ware de veiligheid zocht buiten mezelf. Daar zat zeker wat in, maar ik denk dat dat naast elkaar kan bestaan. Haar hebben om op terug te vallen en ondertussen keihard werken aan mezelf."

Om in beeld te brengen wat psychosociale hulphonden kunnen betekenen voor mensen met mentale problematiek, werkt Danielle mee aan een documentaire over dit onderwerp. "We zijn al volop aan het filmen, maar om de documentaire helemaal rond te krijgen hebben we nog wel wat hulp nodig via onze crowdfunding."

Sinds Nola in huis is heeft Daniëlle iets meer rust in haar hoofd. “Haar aanwezigheid is heel erg fijn. Het is alleen wel vermoeiend om zo intensief te trainen samen, maar dat is het absoluut waard. Ik hoop dat ik niet mijn hele leven een hulphond nodig ga hebben, maar totdat ik me alleen kan redden is het heel waardevol dat Nola bij mij is. Als ik naar een psycholoog ga ben ik daar een uurtje, Nola is altijd bij me. Juist thuis en buitenshuis zijn de plekken waar ik een veilige haven nodig heb, dat is Nola voor mij."