Hoe Jules en Boudewijn hun zware jeugd steeds opnieuw beleven

Boys Don’t Cry is een heftig maar humoristisch toneelstuk dat gaat over twee beste vrienden die opgroeien en daarbij te maken krijgen met veel problemen. Zo krijgt Jules van Rijn op jonge leeftijd twee keer kanker, en stoeit Boudewijn Koops tijdens zijn jeugd met homoseksuele gevoelens.

Het bijzondere aan dit stuk is dat de twee het verhaal vertellen over hun échte leven. Zo komt het theater samen met de realiteit. En da’s soms best pittig voor de twee vrienden. Want hoe combineer je dit soort heftige belevenissen nou met theater?

Twee keer kanker vóór je vijfde levensjaar

Boys Don’t Cry is een stuk zonder decor. De voorstelling bestaat alleen uit Jules, Boudewijn, een bril en een map. Op die manier blijft de verbeelding van het publiek in stand en kunnen Jules en Boudewijn makkelijker switchen tussen scènes. Daardoor kakt het publiek niet zomaar in.

Boudewijn en Jules zijn erg enthousiast over het stuk, en dat terwijl het verhaal niet bepaald leuk is. Bij werd toen hij één jaar oud was voor de eerste keer kanker geconstateerd, op zijn vierde kwam de ziekte terug. Helaas was het daarna nog niet klaar. Toen Jules twaalf was, vertelde de dokter hem dat hij Hepatitis C had.

“Dat was heel heftig," vertelt Jules. “Ik was 12 en had het gevoel dat ik onsterfelijk was. Dit bleek niet zo te zijn.” De combinatie van zijn ziektes had voor Jules’ toekomst grote gevolgen. Zo is hij onvruchtbaar. Ondanks deze tegenslagen wil de acteur maar al te graag anderen inspireren, juist door het verhaal opnieuw te beleven.

Schuldgevoel door twijfelen aan je geaardheid

Ook zijn beste vriend Boudewijn heeft het niet makkelijk gehad. In het toneelstuk speelt hij een homoseksuele jongen. Zelf is hij niet homoseksueel maar hij heeft wel lang getwijfeld over zijn geaardheid. Dit werd enigszins bemoeilijkt doordat hij uit een strenggelovig gezin komt. Het zorgde bij hem voor schuldgevoel over zijn twijfel. “Door dit gevoel en misschien ook wel door de angst durfde ik het niet te gaan ontdekken.”

Die angst en twijfel hebben veel jongeren als ze ontdekken wie ze zijn. Boudewijn had altijd het gevoel dat hij anders was dan andere jongens. “Ik houd bijvoorbeeld van toneel en gitaar spelen. Dat is niet per se homoseksueel, maar het vergrootte wel mijn twijfels.”

Schelden met 'kanker'

Tijdens de voorstelling scheldt Jules veel met 'kanker'. Volgens Boudewijn krijgen ze veel vragen hierover. “Jules speelt scènes waarin hij dag in dag uit naar het ziekenhuis moet en heftige behandelingen heeft. Jules is dan ook de laatste persoon op aarde die 'kanker' als scheldwoord zou gebruiken. Wanneer hij het plotseling toch doet op het podium, merk je direct dat het publiek schrikt."

De lading verandert hierdoor totaal, vindt Jules. “Juist als ík het zeg, dan heeft het een andere lading en zien mensen ook wat die impact is. Veel jeugd gebruikt het woord als stopwoord. Ik weet als geen ander hoe het is om deze ziekte te hebben en wat de gevolgen zijn van het schelden ermee.”

Heftige ontdekkingen uit het verleden

Het schrijven van het stuk was voor de jongens nóg moeilijker dan het spelen. Zowel Jules als Boudewijn moesten terug in het soms wat moeilijke verleden. Jules’ ouders hebben uit bescherming niet veel verteld over zijn ziekte. “Ik kon niet veel met die informatie, omdat ik nog zo klein was."

Hij vond het daarom ook best spannend om te graven in zijn verleden. Samen met Boudewijn en regisseur Corien Feikens is hij met zijn ouders gaan praten. De moeder van Jules gaf hen een dagboek, waar ze alles in opgeschreven had toen Jules nog klein en ziek was. Jules vond sommige stukken te heftig om te lezen. Corien en Boudewijn lazen wel het hele dagboek, dat de rode draad vormt in het toneelstuk.

Lastige scheiding

Ook de ouders van Boudewijn spelen een belangrijke rol in het stuk. De scheiding van zijn ouders vond hij moeilijk om in het verhaal te verwerken. "Maar er zijn zoveel jongeren in de zaal van wie de ouders ook gescheiden zijn. Juist daarom moet ik het vertellen.”

Boudewijns moeder vond het een erg indrukwekkend toneelstuk, maar soms ook heftig om te zien hoe haar zoon dit ervaren had. Met zijn vader heeft Boudewijn nauwelijks nog contact sinds de scheiding. “Hij heeft het stuk helaas nooit gezien, al weet hij wel dat ik het opvoer. Ik had graag bij hem gecheckt of alles klopte en of hij het ook goed vond.”

Iedere keer weer huilen

Wanneer je nare dingen meemaakt, zou je denken dat je dit het liefst achter je wil laten en zo snel mogelijk wil vergeten. Doordat Jules en Boudewijn het moeten opvoeren, beleven zij het juist steeds weer opnieuw. Na iedere voorstelling plannen de twee vrienden nog een uur in om nagesprekken te voeren met het publiek.

“Ik haal hier zoveel kracht uit, deze gesprekken zijn zo intens,” zegt Boudewijn. De vrienden hebben het stuk nu al meer dan vijftig keer gespeeld. Toch weten ze dat het iedere keer opnieuw erg heftig kan worden. “Het is heel gek om te weten dat wanneer je om elf uur een voorstelling hebt, je om kwart voor twaalf huilend op de grond ligt," zegt Boudewijn.

Ruzie om muziek in de auto

Als er één ding zeker is, dan is het wel dat deze twee jongens een hele hechte vriendschap hebben. Zelfs na dag en nacht samen geweest te zijn en de meest heftige momenten gedeeld te hebben, krijgen ze geen ruzie.

“De enige meningsverschillen die we hebben gaan over de muziek die we in de auto draaien," zegt Jules. “We moeten ook wel echt goede vrienden zijn. Juist omdat het zulke zware onderwerpen zijn, hebben we luchtigheid nodig. Dat zorgt voor humor.”

Ben je benieuwd naar het hele verhaal van Boudewijn en Jules? Het stuk is nog een aantal keer te zien in het theater.