Güner (16) las zijn gedicht voor tijdens dodenherdenking op de Dam

Daar sta je dan. Met je eerste gedicht óóit. Voor duizenden mensen op de Dam. Achter een microfoon na twee minuten stilte. “Toen ik daar net stond, was het wel echt super spannend. Ik voelde mijn hart bonken," zegt de zestienjarige Güner Tuzgöl uit Heemstede. "Wat nou als mijn briefje wegwaait, dacht ik nog.”

“Maar toen ik eenmaal bezig was ging het super goed. Voor de herdenking hadden we een kerkdienst, waar mensen spraken die de oorlog hadden meegemaakt. Toen dacht ik: Aan hen ga ik straks denken. Dit gedicht is voor hen. Het gaat nu niet om mij.”

Geluk

De wind waait door onze haren
Stil, zonder geluid

Angst dat is wat wij voelen
Duizenden woorden in het hoofd
Zonder enige waarde

Het raamkozijn zonder raam
Het water zonder vissen
De week zonder dagen

Leegte is wat ik voel,
zo leeg als de bomen in de herfst

Geen controle meer,
macht over macht

Ik wil dat het verdwijnt.

“Het gedicht gaat over leegte," vertelt Güner. “Ik wilde de leegte en machteloosheid die de mensen in de Tweede Wereldoorlog voelde, op papier zetten door middel van tegenstellingen. Zoals ‘een week zonder dagen’.”

Wedstrijd

Elk jaar schrijft het Comité 4 en 5 mei een gedichtenwedstrijd uit. De winnaar mag zijn of haar gedicht voordragen bij de dodenherdenking op de Dam. Elk jaar kunnen jongeren uit één provincie mee doen. Dit jaar was dat Noord-Holland. Uit driehonderd gedichten van jongeren werd het gedicht van Güner gekozen als mooiste gedicht.

Twee uur dichten

“Op school kregen we naar aanleiding van de gedichtenwedstrijd een workshop dichten. Na de workshop kregen we twee uur de tijd om een gedicht te schrijven voor de dodenherdenking. Dit was net voor de herfstvakantie, dus de meeste mensen uit mijn klas schreven even snel een gedicht en gingen naar huis.”

Maar Güner nam twee uur de tijd voor zijn gedicht. “Ik was echt geïnspireerd door de workshop en wilde graag een gedicht schrijven over oorlog. Herdenken vind ik erg belangrijk, omdat hetgeen wat in de Tweede Wereldoorlog gebeurde, nooit meer mag gebeuren.”

Geen bundel in het verschiet

Waarom herdenken belangrijk voor hem is? “Dat komt door mijn ouders. Elk jaar hebben we het rond deze tijd veel over de oorlog. We zijn een keer naar het Anne Frank-huis geweest en kijken ook altijd samen naar de dodenherdenking op tv.”

Op zijn eerste bundel hoeven we in ieder geval niet snel te rekenen. "Ik wil later geen dichter worden. Maar misschien schrijf ik nog wel een keer een gedicht na een workshop of zo.”