Susan (23) belt bijna dagelijks met haar psycholoog

Susan heeft dysthymie: een chronische depressie (lees hier meer). Bovendien heeft ze een eet – en persoonlijkheidsstoornis. De meeste mensen verwachten het niet van haar; ze denken dat ze alles goed voor elkaar heeft en dat het prima gaat. Dat is dubbel, want ook al gaat alles goed, dan nog kan ze zich heel slecht voelen.

Het voelt voor haar ook heel tegenstrijdig. Ze komt niet uit een derde wereldland, toch?! Ook komt ze uit een normaal gezin, studeert ze en doet ze keihard haar best voor alles. Ze vraagt zich regelmatig af: Waarom heb ik dit?

Fijne gevoelens blijven niet lang hangen

Tijdens dit interview denkt ze: Oh, lekker zonnetje. Tuurlijk geniet ze wel eens van dingen, maar écht lang blijft dat gevoel niet hangen. Het is heel moeilijk bij zo'n gevoel terug te komen. Denk je bijvoorbeeld terug aan een leuke vakantie, dan weet je nog wel dat het leuk is, maar je voelt er niet echt iets meer bij.

De ene dag is ze heel verdrietig, somber en wanhopig. Alles voelt dan kut en kost moeite, er is niet echt reden om uit bed te komen. Gewoon blijven liggen, met de gordijnen dicht. Andere dagen voelt ze zich juist vlak en verdoofd. Geuren kan ze dan niet goed ruiken, smaken proeft ze niet goed, de reactie van haar lichaam dat ze te veel heeft gevoeld.

Motivation board

Op haar kamer hangt een groot bord met dingen die ze leerde van haar therapie. 'Van in bed liggen, wordt niemand beter', dat werk. Zo herinnert ze zich eraan dat van in bed liggen en de confrontatie met de wereld en jezelf vermijden je niet beter wordt.

Af en toe heeft ze heus wel mooie momenten. En met zo'n motivation board in haar kamer is het makkelijker om te relativeren. Ik heb geen zin, maar probeer het tóch. Wie weet helpt het.

Persoonlijkheidsstoornis

Susan voelt zich vaak minderwaardig ten opzichte van anderen. Zat mensen van haar leeftijd hebben alles al voor elkaar. En wanneer je dan onwijs perfectionistisch bent en veeleisend, is dat extra moeilijk om te beseffen. Ze kan dan ook mega boos op zichzelf worden, als iets niet lukt.

Dan voelt ze zich echt een mislukkeling. Terwijl zij er niet om gevraagd heeft om depressief te zijn, met al die shit erbij. En natuurlijk is elke puber wel eens onzeker, maar zij heeft een persoonlijkheidsstoornis waardoor ze er niet zelf uit kon komen. En dus hulp nodig had.

Eetstoornis

Zo'n slechte mood veroorzaakt dan weer vreetbuien. Haar emoties nemen dan de overhand, waardoor ze de controle verliest. En is ze weer bij zinnen en ziet wat ze allemaal naar binnen heeft gewerkt, voelt ze zich daar weer slecht over. Echt een cirkeltje dus.

Haar hele leven is ze al obsessief bezig met eten. Dagboeken vol heeft ze, van vroeger, waar in staat wat ze op een dag at. Helaas is het inmiddels weer een dagelijks probleem aan het worden.

Niet nepvrolijk hoeven doen

In het begin praatte ze er nooit over, maar nu gaat dat beter. Zelfs met mensen die niet heel dichtbij haar staan, praat ze er wel eens over. Dat vindt ze fijn, want dan hoef je niet zo de schijn op te houden. Dat kost juist zoveel energie. Op deze manier kunnen mensen er juist voor haar zijn.

Wat voor Susan helpt

Psychiaters, psychologen, lotgenoten en het internet hebben haar veel tips gegeven. Volgens Susan kan het leven er alleen maar mooier op worden als je op zoek gaat naar hulp. En erover praat! Te lang alleen met je problemen rondlopen is niet goed. Ga er mee aan de slag, wil ze maar zeggen.

Gedachtes zijn als golven: ze komen en gaan. Wat ook goed werkt, is het volgen van zogeheten recovery-accounts op Insta. Dat zijn mensen die bezig zijn met herstel of die bezig zijn met mentale gezondheid en goed voor jezelf zorgen. Liever dat soort mensen volgen, dan mensen die alleen maar wereldreizen maken en alles in een keer goed lijken te doen.

Sociale dingen blijven doen, dat is de key. Want van een sociaal isolement word je ook niet gelukkig. Ze zorgt er elke dag voor dat ze even haar eigen stem hoort, al was het alleen maar door een praatje met de caissière in de supermarkt.

Toekomst

Naar de toekomst kijken, blijft lastig. Gelukkig oud worden, dat ziet ze nog niet voor zich. Omdat ze weet dat ze hiermee de rest van haar leven moet dealen.

Maar 'herstellen' is niet voor niets een werkwoord. Het is vaak een stap achteruit om er twee vooruit te doen. Als ze het op eigen tempo doet, dan kom ze er vast.

Herken je in het verhaal van Susan en heb je de behoefte om hierover te praten met iemand, klik dan hier en kom direct in contact met hulpverleners van MIND.

De naam van Susan is vanwege privacy redenen gefingeerd.