Transjongen Nick: "Mijn moeder krijgt een hartverzakking als ze dit ziet"

Als opmaat naar de aflevering beantwoordt Nick vijf stellingen over Pride en de serie.

"Pride heeft lang niet echt een betekenis gehad voor mij, als ik eerlijk moet zijn. Het ging aan mij voorbij. Twee jaar geleden, de laatste Pride voordat corona kwam, besloot ik voor het eerst te gaan.

Het maakte grote indruk. Wat een vibe. Direct zag ik het belang. Zoveel vrolijke mensen bij elkaar. Iedereen dansend op boten. Ik realiseerde: Pride is niet zomaar een feestje. Nee, we vieren dat iedereen zichzelf kan en mag zijn. Dat we niet volgens rolpatronen hoeven te leven. In geaardheid of gender, bijvoorbeeld.

Dat zo'n week van bewustwording nog altijd nodig is laat het verhaal van Frédérique zien. De 14-jarige uit Amstelveen die mishandeld werd omdat ze non-binair is.

Pride maakt heel duidelijk aan mensen zoals ik en vele anderen: je mag er zijn."

"Nee, zeker niet. Ik was dertien of veertien toen ik iets voelde. Ik wist dat er iets met mij was, maar wat? Ik ben transjongen maar vroeger, toen ik peuter en kleuter was, was ik wel echt een meisje. Ik speelde ook met meisjesdingen, niet met jongensdingen.

In de puberteit verandert je lichaam. Ik ben onderdeel van een tweeling, ik heb en had een tweelingbroer. De stem van mijn tweelingbroer werd zwaarder en hij kreeg baardgroei. Dat gebeurde bij mij niet, maar ik had die behoefte wel. Daar kwamen de eerste vragen in mij naar boven.

Ik ging naar de psycholoog, omdat ik niet goed in mijn vel zat. Daar werd de diagnose genderdysforie gesteld. Oftewel: onvrede met het geslacht waarmee je leefde."

"Mijn tweelingbroer, waarover ik net vertelde. Ik was een meisje maar ik wilde eruit zien zoals hij... Ik wilde óók een jongen zijn. Ergens is hij mijn voorbeeld.

Niet veel mensen met genderdysforie komen natuurlijk uit een tweeling. Met mijn nieuwe identiteit kan ik mij spiegelen aan iemand op wie ik zou kunnen of moeten lijken. Grappig en apart tegelijk. Apart ook voor mijn broer. Hij had een tweelingzus en kreeg een tweelingbroer.

Ik ben nu een jaartje aan de hormonen en heb de eerste operaties gehad. In het begin vond ik het heel lastig om daar met hem over te praten. Ik voelde mij vooral ongemakkelijk erover. Nu hebben wij er mooie gesprekken over.

Eigenlijk zijn ook al mijn vrienden mijn rolmodellen. De vrienden van voor mijn transitie zijn dezelfde als daarna. Iedereen accepteerde het, zonder enige vorm van bedenkingen. Zoals mijn vrienden reageerden, zo zou iedereen met genderdysforie het zich wensen."

"Het moment na de interviews. De acteurs vroegen wat ze het beste aan konden doen. In welke kleding kon ik het best gespeeld worden? Zij vertelden hoe erg het verhaal hen geraakt had en dat had grote impact op mij.

In de scene wordt mijn transitie niet geaccepteerd op een diploma-uitreiking. Mijn vrienden accepteerden het dan, niet iedereen uit mijn familie. Ik had de pijn die ik bij het schoolfeest had weggestopt. Maar doordat de acteurs mij erop wezen dat het niet normaal was, voelde ik het weer.

Onwerkelijk maar ergens ook een fijn gevoel. Die pijn die ik erbij gevoeld had kreeg ineens erkenning. De acteurs showden mij: jouw heftige gevoel destijds was heel voorstelbaar en terecht. Dat kwam hard binnen."

"Neem je tijd ervoor. Vertel eerst wat je voelt en wie je bent aan één iemand, iemand die je echt vertrouwt. Vertel het niet in één keer aan een grote groep. Wen eraan dat je verhaal langzaam naar buiten komt. En beetje bij beetje groeit je zelfvertrouwen.

Denk ook hieraan: anderen gaan je steunen, echt. Dat zijn geweldige lichtpuntjes waaraan je moet blijven denken als je twijfelt. Als je het deelt sta je er niet meer alleen voor."

Bekijk hier andere Pride-verhalen van 3FM en de eerste en tweede aflevering van Behind My Scene.