Arjan rijdt al jaren de Lowlands-pendelbus en wij mochten mee

Na Lowlands 2017 mocht ik een avondje meerijden met Arjan van Pouw Vervoer. Deze destijds negenentwintigjarige boom van een vent draagt nu al zo'n vijf jaar de zorg voor jou en je twintig kilo aan bagage. "Het is de mooiste baan die er is en ik zal je vanavond vertellen en laten zien waarom," vertelt hij.

Brakke koppies en modderige ledematen

We rijden de bus naar de halte waar al een tiental bezoekers vermoeid, onder de modder en allesbehalve frisruikend met hun backpacks klaar staan. Voor hen zit Lowlands er weer op. Arjan knalt een reggae-playlist aan en voor zover dat nog mogelijk is deinen de brakke hoofdjes rustig mee op de Jamaicaanse beats die door de bus schallen. "Die arme koppies kunnen effe niks anders aan, dus dan maar Bob Marley," lacht 'ie. Niet iedere pendelbuschauffeur snapt dat...

Terwijl mensen rustig plaatsnemen, hun stoeltjes uitklappen in de gangpaden en er zelfs een enorme tak mee naar binnen wordt gesleept klets ik met Arjan over zijn ervaringen als vaste buschauffeur van de Lowlands-pendelbus. "Je maakt de bizarste maar mooiste dingen mee," laat hij weten. Gisterochtend kwam hij hier aan voor zijn vroege dienst en vond hij een jongen helemaal koud en moederziel alleen. Met zijn tentje in zijn armen geklemd lag hij bij de halte te slapen. Hij was van de camping gekickt en had de hele nacht hier doorgebracht. "Ik maakte hem voorzichtig wakker," vertelt Arjan. "Vroeg wat er aan de hand was en daarna hebben we samen effe een koffietje gedronken, sigaretje gerookt, croissantje erbij. Die gast was dolgelukkig en zo dankbaar. Da's mooi en daar doe je het voor."

"Bij ons mag vrijwel alles!"

Ik vraag hem of het oké is dat die enorme tak in de bus wordt meegenomen. "Bij ons mag alles haha. Als jij een halve boom de bus in wilt nemen, prima! Leg 'm maar in het gangpad, maar vergeet hem vooral niet!" Laten mensen veel dingen achter? "Ja, vreselijk! Hele koffers, tenten, opblaaspoppen, alles. En dat staat dan een heel jaar bij ons op kantoor. Maar ook mensen zelf worden achtergelaten. Als je dienst erop zit vind je vaak genoeg dronkenlappen snurkend op de achterste bank."

Het wordt me al snel duidelijk dat Arjan's werk veel meer is dan alleen dat busje rijden. Het voorbereidende werk om passende playlists samen te stellen, ervoor te zorgen dat je een goede geluidsinstallatie hebt, shiny verlichting en als het effe kan een rookmachine. Maar er is ook het stukje maatschappelijk werk dat erbij komt kijken.

Arjan: "Soms zijn mensen zo fucked up dat je ze eigenlijk niet alleen met de trein wilt laten gaan. Of meiden die te veel op hebben en ruzie hebben gehad met een vriendje of vriendinnetje. Ja die laat je 's nachts niet alleen achter op een verlaten station. Dan is het een taxi bellen of de ouders. In de tussentijd even wachten en een beetje kletsen en kalmeren. Vaak willen mensen gewoon even hun verhaal kwijt. Eigenlijk zijn we naast chauffeur ook een soort sociaal pedagogisch werker haha."

De ride of shame

Hoe zit het met agressie en vervelende situaties? "Agressie zie je eigenlijk nauwelijks bij Lowlands en kotsen raak je wel aan gewend." Komt dat veel voor? "Jawel, zeker in de laatste ritjes. Maar we hebben goede apparatuur waarmee het zo is opgeruimd." Ja, wat zit er eigenlijk in die allerlaatste bus op maandagmiddag? "Haha, dat is sowieso de mooiste rit. De ride of shame. Die mensen kunnen écht niks meer en stappen gerust zonder spullen de bus in. Zo naar de tering en geen zin om ook nog maar iets te sjouwen."

Nog één keertje knallen

We zijn inmiddels bijna in Lelystad aangekomen en de helft van de bus is in diepe rust. "Zal ik effe laten horen wat 'ie kan?" stelt Arjan met enorme pretoogjes voor terwijl hij naar zijn geluidsinstallatie wijst. Gooi 'm maar los! Hij pakt z'n microfoon erbij en roept enthousiast door de speakers: "Are you guys ready for some bass?!" Een voorzichtig gejoel stijgt op en een minuut later dreunt de keiharde bas van James Blake met 'Limit To Your Love' door de bus. Als ze nog niet kapot gingen van de koppijn dan is dat nu zeker het geval. Maar hé, het is maar één keer in het jaar Lowlands en de track wordt onder luid applaus ontvangen.

Eenmaal aangekomen bij het station strompelen de festivalbezoekers kibbelend de bus uit, in discussie over wie dit jaar de verantwoordelijkheid draagt om de tent mee naar huis te nemen. De jongen met de tak blijft haken achter de deurpost waardoor hij struikelend de bus uitrolt. Hij grijpt paniekerig naar z'n Quechua-tentje hopend dat 'ie niet uit de zak knapt en de hele opvouw ellende opnieuw begint. Stuk voor stuk komen ze even langs Arjan voor een 'fijne avond', 'dankjewel man' en 'tot volgend jaar'.

Pendelen is niet voor iedereen...

Op het station staat een eenzame jongen met hoopvolle ogen. Of hij mee terug mag rijden naar Lowlands. Vrienden hadden een kaartje over en hij wil nog wel één avondje flink naar de klote. "Oh ja en mag m'n biertje ook mee de bus in?" vraag hij. "Ja man, natuurlijk," antwoordt Arjan. Ze stappen samen de bus in en terwijl hij wegrijdt hoor ik 'm vol de volume knop opendraaien met 'C.R.E.A.M.' van Wu-Tang Clan. De discolichten van de bus verdwijnen langzaam in de nacht en ik sleep mezelf achter de festivalbezoekers aan het station in terwijl ik in mijn ooghoek een prullenbak met een enorme uitstekende, maar helaas geknakte tak spot. Helaas overleeft niet iedereen een pendelbusrit met Arjan...