Album John Mayer op #1 - Bob Dylan nieuw op #2

Het scheelde maar een haartje of we hadden deze week een album met meer dan veertig jaar oude muziek op #1 gehad in de Album Top 100. Bob Dylan weet het echter net niet te redden en komt binnen op de tweede plek met Another Self Portrait (1969-1971). Op dat album staan de niet-gebruikte opnamen van Dylans album Self Portrait uit 1970. Die oorspronkelijke plaat werd indertijd nou niet bepaald lovend ontvangen, hoewel het een Amerikaanse en Engelse top 5-hit werd en in Nederland met ‘Wigwam’ (#3) zijn grootste singlehit opleverde.

Het restmateriaal blijkt echter van hoge kwaliteit te zijn; vandaar dat Dylan, die in zijn opruimwoede inmiddels al tot deel 10 is gekomen van The Bootleg Series, ineens weer op #2 staat in de Album Top 100, op slechts acht procentjes verkoopachterstand tot de bovenste plek. De teller voor Dylan-#1-albums blijft voorlopig dus steken op twee: Desire uit 1976 en Tempest van vorig jaar. En dat betekent dat John Mayer dus een tweede week aan kop mag doorbrengen. Waarmee Paradise Valley zich nestelt tussen zijn #1-albums Battle Studies (één week bovenaan) en Born And Raised (drie weken aan kop).

Lichtelijk teleurstellend dan weer is de binnenkomst van Franz Ferdinand, op ‘slechts’ een derde plek. We dichtten Right Thoughts, Right Words, Right Action een gerede kans op een #1-album toe, maar uiteindelijk verkoopt de plaat ruim de helft minder dan die van John Mayer. Desalniettemin scoort Franz Ferdinand wél zijn grootste albumhit in Nederland; de heren verbeteren de toppositie van hun vorige plaat, Tonight: Franz Ferdinand uit 2009, met één plek.

De grootste stijgers in de Album Top 100, dat zijn niemand minder dan The Beatles, die met 1 maar liefst van 93 naar 4 stijgen! Het album met hun 27 Britse en Amerikaanse charttoppers bereikte in 2000 bij ons al de eerste plek, kwam in 2011 in een geremasterde versie weer tot #5 en klimt nu opnieuw, na een marketingcampagne van de platenmaatschappij, de top 5 in.

De helft van de album top 10 is nieuw deze week, want na Dylan en Franz Ferdinand treffen we nog drie nieuwkomers bij de bovenste tien aan. De eerste van die drie is de Amerikaanse heavymetalband Avenged Sevenfold. Hail To The King is het zesde album van de groep sinds hun oprichting in 2001, maar het is pas de tweede keer dat ze de Album Top 100 weten te enteren. Hun vorige plaat, Nightmare, bleef in 2010 steken op plaats 47, dus deze zesde plek is voor de groep een daverende opsteker. In 2007 stond de groep nog op het punt van uiteenvallen, toen hun drummer, James ‘the Rev’ Sullivan, dood werd aangetroffen in zijn huis. Hij bleek, op z’n 28e, een cocktail te hebben genomen van valium en alcohol. Omdat hij een, naar later bleek, vergroot hart had, overleefde hij dat niet. Avenged Sevenfold herpakte zich echter, zocht een nieuwe drummer en de daaropvolgende twee albums behaalden een Album Top 100-notering.

Je moet er van houden natuurlijk, maar vorige week stond Willem Barth volop in de belangstelling op Sterren.nl. Op de site voor Nederlandstalige volksmuziek verscheen elke dag een aflevering van een docusoap rondom deze gezelligheidszanger. En dat betaalt zich voor Willem Barth dubbel en dwars terug, want zijn album Gevoel Voor Liefde, dat eind vorig jaar niet hoger reikte dan plaats 19, komt nu ineens de top 10 binnen op een achtste plek. Het is de hoogste notering ooit voor de artiest, die we in de Mega Top 50 nog nooit tegenkwamen, maar in de Album Top 100 al sinds 2008 genoteerd staat. Barth verbetert de positie van WB, want die kwam in de zomer van 2010 tot plaats 9.

De onderste nieuwkomer in de album top 10 is de Amerikaanse producer BT, ofwel Brian Transeau. A Song Across Wires is al weer zijn negende album sinds zijn debuut in 1995, maar het is pas voor het eerst dat BT doorbreekt tot de Album Top 100. Je vindt BT muzikaal voornamelijk in de trance-hoek, maar hij produceert ook soundtracks (bijvoorbeeld The Fast And The Furious) en hits voor anderen als ‘I’m not a girl, not yet a woman’ van Britney Spears en ‘Love comes again’ en ‘Break my fall’ van Tiësto. Op die twee Tiësto-hits is BT ook als zanger te horen, dus zijn Mega Top 50-debuut maakte hij al in 2004.

De melodische rockers van Blackfield zoeken het steeds hogerop in de Album Top 100. Hun debuutplaat kreeg nog helemaal geen notering, het album 2 kwam tot 78, Welcome To My DNA bereikte twee jaar terug de 31e plaats en met het overigens weinig origineel getitelde IV komt Blackfield nóg wat hoger. Alhoewel Blackfield een duo is, is IV vooral een album van Aviv Geffen, omdat Steven Wilson ook druk bezig is met zijn derde soloalbum. Zo schreef Geffen alle nummers en is hij op negen van de elf nummers als zanger te horen.

Afgelopen vrijdag zijn ze bekend gemaakt, de acht finalisten van het AVRO Junior Songfestival 2013. Acht kleine zangers, zangeressen en duo’s, tussen 11 en 15 jaar, gaan strijden voor een ticket voor Kiev, waar dit jaar het Eurovisie Junior Songfestival wordt gehouden. Op 14 en 21 september zijn de twee halve finales, waarna op 28 september beslist gaat worden wie Nederland mag vertegenwoordigen in de finale in de Oekraïne. En de kansen op een Nederlandse overwinning worden elk jaar groter, want voor het Eurovisie Junior Songfestival zijn inmiddels nog maar acht landen te porren… Om je al vast een voorproefje te geven verscheen in ieder geval deze week het album met daarop de acht finaleliedjes, acht karaokeversies en een gezamenlijk nummer. Als de spanning de komende weken verder oploopt, komen we het album vast wel in de top 10 tegen.

Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, deze Floor Jansen. Als frontvrouw van After Forever scoorde ze al vijf albumhits, met een zesde plek voor After Forever als hoogste notering. Dat was in 2007, en in 2009 viel de band jammerlijk uiteen. Floor richtte vervolgens Revamp op en bracht in 2010 een titelloos debuutalbum uit, dat bleef steken op een 58e plek. Inmiddels is Floor Jansen een burnout verder, maar die heeft ze overleefd, waarna het tweede groepsalbum van Revamp het levenslicht mag zien. Wild Card debuteert deze week op 43 in de Album Top 100. Voor de liefhebbers van een stevig potje gothic en symfonische metal.

Hij werd bekend door zijn samenwerking met Emeli Sandé, op haar album Our Version Of Events. Daarna brak hij ook solo door, met de klapper ‘La La La’, die nog altijd in de top 10 van de Mega Top 50 staat. En vanaf nu kennen we Shahid Khan, ofwel Naughty Boy, dus ook als albumartiest, via zijn debuutalbum Hotel Cabana, dat op 46 debuteert. Op het album hoor je tracks die gezongen zijn door Sam Smith (inderdaad: ‘La la la’), Emeli Sandé, Wiz Khalifa, Bastille, Gabrielle, Ed Sheeran en nog een hele rits andere artiesten.

In november wordt hij 72 jaar, dus het werd eens hoog tijd voor het debuut van Guy Clark in de Album Top 100. Een gunstige recensie in de Volkskrant helpt Guy over de drempel, want daarin werd My Favorite Picture Of You de hemel in geschreven, en dat staat garant voor een Album Top 100-notering. Guy Clark is misschien wel de oudste debutant ooit in de Album Top 100; wie het weet mag het zeggen. De country-veteraan heeft een bewogen jaar achter de rug, want vorig jaar overleed zijn vrouw Susanna, met wie hij ruim veertig jaar getrouwd was. De foto die Clark op de hoes van het album in zijn hand heeft, is dan ook zijn favoriete foto van zijn overleden vrouw. Na zo’n twintig albums die aan de Album Top 100 voorbij zijn gegaan is deze notering uiteindelijk volkomen terecht.

The Rides: een supertrio nieuw op 69! Nou ja, supertrio… tikkeltje overdreven misschien, maar het zijn bepaald geen beginners die hier met de bluesrockplaat Can’t Get Enough een hit scoren. De grote man van dit drietal is natuurlijk Stephen Stills, die in 1969 al zijn eerste albumhit had in Nederland als onderdeel van Crosby, Stills & Nash. Hun titelloze album bereikte 44 jaar geleden de tweede plek. Een jaar later stond die groep zelfs op 1 met Déjà Vu, maar dan met Neil Young als vierde man erbij. In 1972 kwam er voor Stills nog eens een nummer één-album bij met zijn groep Manassas.

Barry Goldberg is dan meteen weer een stuk minder bekend, maar ja, hij speelde al in de jaren ’60 met Bob Dylan samen. Kenny Wayne Shepherd is het broekie van de groep, want hij is pas 36. De bluesgitarist heeft al een serie succesvolle soloalbums op z’n naam staan en probeert het nu voor het eerst in groepsverband.

De kliekjes moeten ook op, weggooien is zonde. Zo moeten ze bij Belle and Sebastian gedacht hebben toen ze hun platenkast aan het afstoffen waren. Dus komt nu The Third Eye Centre de Album Top 100 binnen, een plaat met singletracks en rarities, die nog niet eerder op albums van de groep zijn verschenen. Acht jaar terug deed Belle and Sebastian zo’n zelfde kunstje; toen heette het Push Barman To Open Old Wounds. Een 94e plaats viel hen toen ten deel; deze keer doen ze het een stuk beter. Het succesvolste album in Nederland van de indie-groep uit Glasgow is overigens The Life Persuit, een ‘gewone’ plaat die in 2006 tot de 32e plek kwam.

Ze hebben nog geen memorabele indruk achtergelaten in de Album Top 100, maar toch zijn ze al weer toe aan hun derde albumhit in Nederland: de deathmetalrockers van DevilDriver uit het Amerikaanse Santa Barbara. Hun eerste twee albumnoteringen kwamen niet hoger dan de 92e en de 100e plek en stonden ieder maar één week genoteerd. Dat maakt Winter Kills dus hun grootste hit tot nu toe, om het maar eens van de positieve kant te bekijken. Een DevilDriver is overigens een bel die Italiaanse heksen in de Middeleeuwen bij zich droegen om kwade geesten te verjagen. ’t Is maar even dat je ’t weet; kan altijd nog van pas komen…

Een magnetische nul? Wat had die kerel gedronken toen hij de naam van zijn begeleidingsgroep aan het verzinnen was?! Ach ja, misschien wilde hij het eerst DevilDriver noemen, maar die naam bestond al natuurlijk. Anyway, de groep rond zanger/ componist Alex Ebert scoort zijn eerste albumhit in Nederland, twee jaar nadat de single ‘Home’ een elfde plaats wist te bereiken in de Mega Top 50. Het album Home is destijds aan ons voorbijgegaan, maar met de titelloze derde plaat lukt het –zij het met de hakken over de sloot – deze week wel. En die Edward Sharpe? Nou, die bestaat helemaal niet; het is de hoofdpersoon in een verhaal dat zanger Ebert ooit schreef.

Deze moeten we even uitleggen. De titel van dit merkwaardige album betekent: de tarantella, tegengif voor de tarantula. En dat klopt inderdaad: oorspronkelijk is in de zuid-Italiaanse stad Taranto de dans de tarantella ontstaan als genezing tegen de giftige beet van de spin tarantula; als je maar lang genoeg zou dansen, uren aan een stuk en steeds sneller en sneller, dan zou je het gif na verloop van tijd vanzelf uit je lijf zweten; je kreeg hallucinaties en toevallen, maar je overleefde het wel.

De muziek is een mengeling van klassieke barok en zuid-Italiaanse folk, en als je het zuid-Italiaanse dialect een beetje onder de knie hebt, kun je het nog verstaan ook. Het album stamt al uit 2004, dus het werd eens tijd dat het binnenkwam. De muziek is gebruikt in de Franse komedie Tous Les Soleils, een film die stamt uit 2011. De film was begin vorige maand nog op tv te zien, maar dan wel op de late avond. Of het album daarom nu eindelijk binnenkomt? We weten het niet, maar we houden er in ieder geval een mooi verhaal aan over.

Dan nog even over de uitvoerenden: Lucilla Galeazzi is een 62-jarige Italiaanse folkzangeres, die vooral in de jaren ’70 veel succes had en inmiddels ook opera heeft gezongen. Marco Beasley is ook een zuid-Italiaan; een tenor, wat meer klassiek gericht, die toch ook uitstapjes naar de Italiaanse volksmuziek maakt. Christina Pluhar komt uit Oostenrijk, bespeelt de luit en de harp en is oprichtster en dirigente van l’Arpeggiata, een groep muzikanten die zich richt op oude muziek. En oude muziek, dat is La Tarantella zeker, want zoals gezegd: de plaat stamt al uit 2004…