Jannes op #1 in Album Top 100 - De Staat op #2

“Ik ben een gewone jongen en zing over de alledaagse dingen in het leven. Liedjes waar ik zelf ook naar zou willen luisteren en die herkenbaar zijn.” Aldus zanger Jannes Wolters over zijn dertiende album ‘Wij vieren het leven’, dat deze week binnenkomt op de eerste plaats. Ook zijn vijf voorgaande albums begonnen bovenaan de albumlijst: ‘Als het zonnetje schijnt’ (2005), ‘Laat me vrij …’ (2006), ‘Mijn naam is … Jannes’ (2007), ‘De nieuwe van …’ (2009) en ‘Op volle kracht’ (2011).

Never change a winning team en dus werkte Jannes op ‘Wij vieren het leven’ weer samen met de producers en hitschrijvers Emile Hartkamp en Norus Padidar. Jannes. “Zij weten iedere keer weer hoe ze dat wat ik in mijn hoofd heb, moeten vertalen naar liedjes die helemaal passen bij hoe ik ben”.

De Staat, de groep van Tore Florim overtreft zichzelf. Kwam ‘Wait for evolution’ nog aan de rand van de top 10 (#13 in 2009). Met ‘Machinery’ liep het al veel beter af (#4 in 2011). En met ‘I_con’, met onder andere ‘Devil’s blood’, de voormalige 3FM Megahit, slaan ze helemaal de plank raak: binnen op #2. Volgend album moet dus gewoon op #1 binnenkomen!

In 3 jaar scoorde hij ruim 10 hits, maar had zichzelf niet de tijd gegund om een heel album op te nemen. Het werd dus wel eens tijd dat Tim Bergling, alias Bromance/Tim Berg/Tom Hangs en natuurlijk Avicii, met een album komt. ‘True’ heet het en er staan 10 tracks op. Denk nou niet dat het daarmee een verzamelalbum is geworden, want alleen de laatste hitsingles ‘You make me’ en ‘Wake me up!’ staan er op. Daarnaast 8 nieuwe nummers, dus daar komen nog wel een paar (hit)singles vanaf.

Nou, niet alle singles van Acda en de Munnik staan op ‘Alle singles’. Het zijn ALLE GROTE HITS, waaronder ‘Zij maakt het verschil’, hun enige #1-hit in 2011, uitgebracht als de Poema’s, een samenwerkingsverband met Van dik hout. Solo scoorden ze beide ook een #1-hit: Thomas Acda met Nick Schilder (‘Sterker nu dan ooit’), Paul de Munnik met Simon Keizer (‘Kijk me na’), beide in 2011 en bedoeld voor Symphonica in rosso. Op 8 september ontvingen Acda en de Munnik de Radio 2 Mijlpaal Prijs. Een prijs die de zender jaarlijks uitreikt aan een Nederlandse band of artiest, om een belangrijk moment in zijn/haar carrière te markeren.

Twee weken geleden, op 7 september, stond Jack Hody Johnson in de Heineken Music Hall in Amsterdam. De 38-jarige zanger van Hawaï, bekend van de hit ‘Sitting, waiting, wishing’ (uit 2005), brengt met ‘From here to now to you’ zijn zesde studioalbum uit, waaraan onder andere Ben Harper heeft meegewerkt. Ondanks het uitblijven van echte hits, bereikte zijn album ‘Sleep through the static’ in 2008 de vierde plaats.

‘The diving board’ is inmiddels het 31e studioalbum van Reginald Kenneth Dwight, oftewel Elton John. Het album had al in het voorjaar van 2013 moeten uitkomen. Maar in november 2012 liet John weten het album uit te stellen tot mei van dit jaar, omdat hij niet tevreden was over de nummers. Vervolgens heeft hij nieuwe nummers geschreven en is weer met zijn maatje Bernie Taupin de studio ingedoken. In februari van dit jaar bleek echter dat ook mei geen reële optie was en dat het album nu in september zou worden gebracht. Dat is het nu, en zie hier, het album is er eindelijk! Inmiddels is de titel ook al drie keer gewijzigd: van ‘The diving board’ naar ‘Voyeur’ tot ‘The diving board’. Ach Elton John zit altijd vol verrassingen!

De Noorse zanger Ørjan Nilsen maakt dance muziek en daar zijn wij Nederlanders voor verantwoordelijk! Ørjan ook wel bekend als DJ Governor, raakte in de housemuziek verzeild via Nederland. Hij luisterde naar trance-compilaties uit ons land en raakte onder de invloed van de sfeer op de albums. Zijn doorbraak kwam in 2005 met zijn compositie ‘Red wood’. In 2008 kwam zijn grote doorbraak in Nederland met ‘Lost once’, een compositie die bij ons in de dance charts goed scoorde. In datzelfde jaar scoorde hij een radiohitje met ‘Be as one (la guitarra)’. ’No saint out of me’ is zijn tweede album.

Zeven hits scoorde Elvis Costello in ons land, waarvan ‘Good year for the roses’ het verst kwam: #11 in 1981. Bekend werd hij echter met de nummers ‘Watching the detectives’ en ‘Oliver’s army’. Sinds 1998 is Declan Patrick MacManus (Paddington, 25 augustus 1954), zoals hij eigenlijk heet, de rustige kant opgegaan. Eerst met Burt Bacharach (‘This house is empty now’) en een jaar later alleen met ‘She’. Lange tijd kon je alleen nog dat soort nummers van Costello verwachten, maar op ‘Wise up ghost and other songs’, maakt hij een uitstapje met het hiphop collectief the Roots. Samen met Ahmir Khalib Thompson, alias Questlove, schreef hij alle nummers. Het album is uitgekomen op het fameuze jazzlabel Blue Note.

Net als Steed (zie onder #41), is White Slice een Nederlandse band. Begin 2012 ontstond de groep uit onder andere de bands Brat Pack, Local spastics, Bullerslug en Gewapend Beton. De vier leden speelden in een schuur, gingen na acht oefenlessen het podium op en namen eind 2012 in twee dagen het album ‘Antarctica’ op: negen nummers die totaal 19 minuten duren, zoals punk behoort te klinken!

Hé maakt Patrick MacNee ook albums? Het had gekund, want Steed was de naam van zijn personage in de Britse serie ‘De Wrekers’, die in de jaren ’60 in Nederland werd uitgezonden. Maar nee, deze Steed is de naam van een Nederlandse band uit Alkmaar. In 2010 deed de band mee aan het Demo Duel radio 538 en trad sindsdien al twee keer op in Liverpool. Niet vreemd, want Steed is sterk geïnspireerd door de rauwe Britpop van onder andere Oasis. Anno 2013 bestaat de band uit Alex Pasveer (zang), Herman Halfmouw (gitaar), Aris Rem (bas) en Misha van Toor (drums). ‘Tomorrow is never young’ is hun tweede album.

Als zanger en één van de oprichters van de Amerikaanse band the Screaming trees, lukte het Mark Lanegan en zijn groep nooit een notering te scoren. De band hield er in 2000 mee op. Eigenlijk was het einde in 1998 al ingezet, toen Mark Lanegan ruime tijd nam voor ‘Scraps at midnight’, zijn derde soloalbum. Het jaar daarop nam the Screaming trees nog een aantal nummers op, maar daar was geen platenmaatschappij in geïnteresseerd. Na het concert op 25 juni 2000 in Seatlle, kondigde de groep er dan ook mee op te houden. Van de vijf leden is Mark Lanegan de meest succesvolle, want met ‘Imitations’ op #53 scoort hij zijn derde notering.

Op 1 februari 1995 verdween Richey James Edwards, bandlid van de Welshe band Manic Street Preachers (de Manics). Daarna is hij nog een aantal keren gezien, zelfs op een hippiemarkt in Goa in India. Maar op 23 november 2008 is Edwards officieel verondersteld dood verklaard. Van Edwards was bekend dat hij leed aan depressiviteit. De Manics legden ruim een half jaar lang, na zijn eerste verdwijning, hun activiteiten stil en overwogen zelfs om de band op te heffen. Maar met de zegen van de familie zijn ze doorgegaan.

‘Rewind the film’ is het elfde studioalbum van de Manics, het eerste in drie jaar tijd. En het blijft hier niet bij, want ze namen dit voorjaar nog een album op, ‘Futurology’, dat in mei 2014 moet uitkomen. ‘Rewind the film’ namen de Manics op in hun eigen thuisstudio in Cardiff en in studio’s in Monmouthshire, Zuid-Oost Wales en Berlijn.

Tot 2005 maakte William Rahr Callahan (SilverSpring, Maryland, 3 juni 1966) albums onder de groepsnaam Smog. In 2007 kwam hij met het album ‘Woke on a whaleheart’, uitgebracht onder de naam Bill Callahan. Deze naam is hij sindsdien blijven gebruiken, dus ook op ‘Dream river’, zijn vijfde album, dat volgens critici zijn beste is. Luisteren dus, dan kun je er ook over oordelen. (Beluister het album tot en met maandag 30 september op de VPRO 3VOOR12 Luisterpaal)

“Ik wilde mijn muziek al heel lang vastleggen, maar de eindeloze reeks documentaires, die ik in ruim drie decennia met hart en ziel heb gemaakt (onder andere ‘Diogenes’, ‘Ajax: Daar hoorden zij Engelen zingen’, ‘De Gouden Eeuw’), stond dat altijd in de weg. Nu is het uiteindelijk toch gebeurd en dit is zowaar het moment om er mee naar buiten te treden.” Aldus de 54-jarige Roel van Dalen, bij de release van zijn album ‘Alles gaat voorbij’, waarvoor hij de afgelopen jaren tussen de bedrijven door de muziek en de teksten schreef.

De opnamen vonden vorig jaar en dit jaar plaats in de Geuzenoord Studio in Amsterdam onder leiding van arrangeur/producer Sebastiaan Koolhoven. Roel werd daarbij muzikaal begeleid door Erwin van Ligten en Ward Veenstra (beide op gitaar), Lené te Voortwis (bas), Arthur Lijten (drums) en Sebastiaan Koolhoven (piano). Roel: “In de muziek hoef ik geen rekening te houden met de werkelijkheid, zoals die zich voor mijn camera ontvouwt. In de muziek is alles vrij. Er bestaan geen ethische grenzen, je hoeft niemand recht te doen… Ik ervaar dat als een enorme bevrijding”.

Als je van death metal houdt, dan ben je bij de Britse band Carcass aan het goede adres. Op het album ‘Surgical steel’, dat 47:06 minuten duurt, staan nummers die ze opnamen sinds 2007, toen ze aan hun tweede leven begonnen. Het eerste leven voor de band speelde zich af tussen 1985 – 1995. Jeff Walker (zang/bas) en Bill Sheer (leadgitaar) zijn de enige twee leden van het eerste uur, die nu nog in Carcass zitten.

Zijn eerste hit scoorde hij in 1970 (‘Groupy girl, #12), zijn laatste in 1992 (‘Good in blues’, #42). Van zijn eigen hits moet Tony Joe White het dan ook niet hebben, wel van acts die zijn nummers zingen. Denk maar aan Randy Crawford (‘Rainy night in Georgia’, #32 in 1981), Tina Turner (‘Steamy windows’, #16 in 1989, ‘Foreign affair’, #55 in 1990 en ‘On silent wings’, #37 in 1996). White schreef honderden nummers, die door diverse artiesten zijn opgenomen, waaronder Joe Cocker, Roy Orbison, Boz Scaggs en Elvis Presley. Daarnaast is hij ook zelf redelijk productief, want inclusief ‘Hoodoo’, binnen op #77, bracht hij al zo’n 30 albums uit. Volgende week zaterdag, 21 september, staat de 70-jarige White op het Blues Open-festival in Geldrop.

Twee jaar geleden, in 2011, kwam het album ‘Songs’ van de Noorse zanger Thomas Dybdahl (Sandnes in Noorwegen, 12 april 1979), binnen op #51 en was al na een week weer verdwenen. We verwachten dat ‘What’s left is forever’ een zelfde kant opgaat. Het verschil is echter aanzienlijk, want het album komt slechts binnen op de 79e plaats. In eigen land heeft de voormalige gitarist bij de band Quadraphonics, met vijf albums sinds 2000, een aardige staat van dienst opgebouwd.

De voorlaatste notering van Sheryl Crow is ‘100 miles from Memphis’, in 2010 goed voor een 44e plaats. De hoogtijdagen van de inmiddels 51-jarige Sheryl Suzanne Crow uit Kennett in de staat Missouri, liggen in de eerste helft van de jaren ’90 met hits als ‘Run baby run’ (#45) en ‘All I wanna do’ (#10), beide in 1994. Daarna kwam ze nog één keer bij de bovenste 50 met ‘Tomorrow never dies’ (#43 in 1997), het titelnummer van de gelijknamige James Bond film.

Het werd dus wel weer eens tijd voor een succesje. Of dat er echt van komt, valt nog af te wachten, want ‘Feels like home’, haar achtste studioalbum, komt slechts binnen op #92. Op het album is ze een heel andere weg ingeslagen, die van de country. Want daarmee kun je meer geld verdienen, hield singer-songwriter Brad Paisley haar voor in de talkshow ‘The Colpert Report’. Dat advies sprak haar wel aan en heeft ze opgevolgd.