Biffy Clyro: "‘Those f*cking nut jobs? What are they doing?"

(Foto: Hans-Peter van Velthoven)

De Schotse rockers van Biffy Clyro pakken deze week hun tweede 3FM Megahit met 'Animal Style'. Niet heel bijzonder natuurlijk, maar wel als je realiseert dat dit een band is die al meer dan twintig jaar bestaat en op zo'n beetje ieder festival heeft gestaan.

Toch zullen veel mensen niet bekend zijn met de band of de naam slechts vaag herkennen. Dit komt hoogstwaarschijnlijk omdat het geen alledaagse stadionrock is wat de mannen maken. Het is negen van de tien keer hard, heel hard. Je houdt ervan of niet. Misschien dat ze daarom een kleine introductie nodig hebben.

De jongensdroom

Stel je voor. Drie jonge gasten maken op 15-jarige leeftijd hun droom waar: een eigen band starten. Ze leggen hun zakgeld bij elkaar, kopen wat instrumenten en besluiten net zo beroemd te worden als hun grote voorbeelden. Ze beginnen onder de naam Screwfish, wat al snel Biffy Clyro wordt. In een oud busje rijden ze het hele land door, langs elke kroeg, kelder of buurthuis. Zolang ze hun spullen kunnen inpluggen, kan er gespeeld worden. Inmiddels zijn we twintig jaar verder, zouden de jongensdromen inmiddels waargemaakt zijn?

De derde trilogie

In juli komt alweer het zevende studioalbum Ellipsis uit. Aangezien de band haar albums in trilogieën maakt en dit het zevende album is, betekent deze plaat de start van een nieuw avontuur. En zo klinkt het ook. Het is nog steeds hard, maar op een aantal nummers hebben de gitaren ruimte gemaakt voor piano's, funky synthesizers en zelfs een kinderkoor.

“We’ve always had people who think we’re great and people who think we’re terrible. I want it to be that way. I don’t want us to be a reliable band. No one wants ‘good old f*cking Biffy Clyro’. It’s not romantic or mysterious. I want it to be, ‘Those f*cking nut jobs? What are they doing?’ Hopefully this album will remind people we’re plugged into different mains.” - Simon

Het lijkt alsof de mannen weer op het juiste pad zitten. Iets wat lange tijd niet vanzelfsprekend was. Zanger Simon kampte met depressies en drummer Ben is jarenlang verslaafd geweest aan alcohol. Op papier dus een typische rockband met typische rockband-problemen. Maar waar andere bands in deze issues blijven hangen, lijkt Biffy Clyro er oprecht afstand van te nemen. Ze hebben een nieuw hoofdstuk gestart in hun leven en doen dat met een nieuwe plaat.

Vriendschap

Belangrijkste factor hierin blijkt hun vriendschap te zijn. Natuurlijk zijn ze een band, maar ze zijn vooral die 15-jarige vriendjes die samen de wereld wilden veroveren. Zoals NME perfect omschreef: "This is the band who made friends aged seven, started Biffy Clyro at 15, toured the country in a van playing every toilet venue possible, eventually headlined festivals and now enter their third decade stronger than ever.

They’ve watched each other get married, seen friends and family pass away and helped each other battle addiction, but they still retain the spirit of being in that group who sat around listening to Rage Against The Machine and Nirvana."Het is een cliché, maar in alles wat ze hebben meegemaakt, van muzikale successen tot grote dieptepunten, is het de vriendschap die altijd centraal is blijven staan.

(Biffy Clyro in 1998)

En nu?

Rock Am Ring, Lowlands, Pukkelpop en Leeds én Reading Festival. Slechts een vijftal festivals die de band deze zomer aandoet. Het is een tourschema waar menig artiest jaloers op is. Het is oneerlijk om te zeggen dat dit dé zomer van Biffy Clyro gaat worden. Dat zou onrecht doen aan de fantastische jaren en successen die ze al op zak hebben. Maar toch voelen we allemaal dat het sinds lange tijd eindelijk weer goed zit. Één tip: ga ze zien op Lowlands, want live zorgt de Biffy Clyro voor een ervaring die je niet snel zult vergeten.