Chiara had meer dan een burn-out: "Ik kon alleen maar huilen, eten en slapen"

Dit verhaal is onderdeel van de #openup-week, een initiatief van NPO 3FM en MIND Korrelatie.

Paniekaanvallen en depressief

Chiara was zestien jaar toen het voor het eerst helemaal niet goed ging. Jarenlang liep ze weg voor nare gebeurtenissen, die tijdens haar schooltijd afspeelden. Ze werd gepest, fysiek mishandeld en voelde zich helemaal niet veilig. Ze kreeg vaak middenin de nacht paniekaanvallen en was erg depressief. "Ik had het gevoel dat ik niet over mijn problemen kon praten, en als ik dat wel deed voelde ik me een last voor anderen."

Huilen, eten, slapen

Haar moeder adviseerde haar om in therapie te gaan, dus dat deed ze. "Toen ik in de therapiegroep vertelde over mijn suïcidale gedachten werd geschokt gereageerd door de therapeuten. Ze zeiden dat ik dat niet kon zeggen omdat mijn groep daardoor in paniek zou raken. De gesprekken hielpen helaas niet helemaal, maar zorgden er wel voor dat mijn suïcidale gedachtes stopten.

"Ik besloot dat ik gelukkig wilde zijn voor mezelf en mijn ouders. Ik maakte de keuze voor het leven en zelfdoding was geen optie meer. Bovendien ging ik door die keuze te maken heel anders tegen het leven aankijken." Dat was een positieve ontwikkeling, maar het gevoel van een uitzichtloos bestaan bleef.

Fulltime studeren en werken

Chiara probeerde haar leven weer op te pakken en dat ging van haar zeventiende tot haar negentiende redelijk goed, totdat haar opa en een goede vriend in korte tijd overleden. "Opnieuw vermeed ik mijn gevoelens. Ik bood veel hulp en steun aan anderen maar dacht geen moment aan mijn eigen verwerking. Hierdoor kreek ik wéér een burn-out."

In diezelfde tijd werd Chiara 's nachts op straat seksueel geïntimideerd. En alsof dat al niet verschrikkelijk genoeg is, kwamen nare herinneringen bovendrijven van een eerdere aanranding op haar veertiende, door een vriend die ze vertrouwde, terwijl ze sliep. Alles bij elkaar opgeteld maakte dat ze zich thuis en vooral in bed helemaal niet meer veilig voelde.

Tandenpoetsen boven de prullenbak

Op dat moment woonde Chiara in een groot studentenhuis met zeventig andere mensen. Sinds de burn-out werden de angsten heviger en waren op een gegeven moment zo erg, dat ze 's avonds en 's nachts haar kamer niet meer uitkwam. Ze durfde niet eens meer naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Dat deed ze boven de prullenbak.

De combinatie van het vermijden van heftige gebeurtenissen én fulltime studeren én werken, werden haar te veel. Ze stortte in. "Ik kon alleen maar huilen, eten en slapen. Het leek wel alsof ik weer een baby was."

Alcohol als medicatie

In diezelfde periode werkte ze in de horeca, waar het makkelijk is om je te verschuilen achter 'nog even gezellig een drankje doen'. Ze hield haar problemen voor zich en de alcohol zorgde ervoor dat ze 's avonds makkelijker in slaap viel. Daarom dronk ze op een gegeven moment na elke avond werken nét genoeg om vervolgens maar niet te hoeven liggen piekeren in bed.

"Natuurlijk is dat niet goed, maar het was óf niet slapen en angstig zijn óf drinken en wel slapen. Ik ben de alcohol eigenlijk als medicatie gaan gebruiken."

Naar de kliniek

Chiara hield haar problemen bewust voor zich omdat ze bang was dat ze een last zou zijn voor anderen. Maar ook omdat ze niet helemaal doorhad hoe belastend alles echt was voor zichzelf. Wel had ze in de gaten dat het steeds slechter ging. "Ik was emotioneel onstabiel, heel veeleisend naar mezelf en zelfs bestraffend."

Haar moeder vertelde over een kliniek en stelde voor om eens naar zo’n behandeling te kijken. "Ik ben toen naar de huisarts gegaan en gevraagd om een intensievere behandeling. Ook voor de rust. Even geen school, geen werk. Alleen maar bezig zijn met mezelf." Bij de huisarts werd wel al snel duidelijk dat er meer aan de hand was dan een burn-out.

Eindelijk hulp

Ze werd doorverwezen naar een kliniek waar psychotherapie werd gegeven en was daar 34 weken lang vier dagen per week in behandeling. "Tijdens de behandeling werd duidelijk dat ik PTSS had. Ik wist tot dat moment niet dat PTSS ook voorkwam bij jongeren, zoals ik. Ik kende het alleen van oorlogsveteranen en overlevenden van ongelukken of andere heftige trauma’s. Het gekke is dat door die diagnose juist alles opeens op zijn plek viel."

Chiara werd eindelijk serieus genomen. Door anderen, maar ook door zichzelf. De behandeling gaf een andere kijk op de gebeurtenissen. "Want er kunnen wel heel veel dingen in je leven gebeurd zijn met en door anderen, maar je eigen reactie daarop is net zo belangrijk."

Ze leerde haar eigen valkuilen en vastgeroeste patronen herkennen en zag hoe haar eigen houding van invloed was op bepaalde situaties. "Het hielp ook echt om op een plek te zijn waar iedereen intensief aan zichzelf werkte. Het was soms heel erg confronterend, maar dat was ook nodig om uit dat vervelende patroon te komen. Dat motiveerde me om er echt aan te werken."

Open zijn

Gelukkig voelt Chiara zich inmiddels stukken beter, en dat heeft ze voor een groot deel aan zichzelf te danken. Een stemmetje in haar hoofd bleef zeggen dat ze actie moest ondernemen. "Het had wel erg geholpen als ik in een eerder stadium had kunnen praten met mensen. Met familie, vrienden of collega’s.” Maar dat gebeurde helaas niet. Omdat ze zelf de boot afhield, maar ook omdat er een taboe op heerst: praten over je psychische problemen.

Daarom vindt Chiara het zo belangrijk om dit taboe te doorbreken. En dat doet ze door haar eigen verhaal te delen. Hier, bij 3FM, maar ook gewoon in de kroeg als iemand vraagt hoe het gaat. "Mensen reageren daar gelukkig meestal heel goed op en durven hierdoor vaak ook open te zijn over zichzelf. Het valt me zelfs op dat er veel meer mensen zijn met psychische problemen dan ik dacht. Juist ook veel mensen van wie je het niet zou verwachten."

En dat is een mooie stap in de goede richting. "Ik denk dat het belangrijk is dat wij allemaal wat vaker aan een ander vragen hoe het nou écht met ze gaat. Want aan de buitenkant is het vaak niet te zien en het is voor veel mensen een grote stap om hier zelf over beginnen."

Zit je ergens mee of zie je het (even) niet meer zitten? Neem contact op met MIND Korrelatie. Check 3fm.nl/openup voor meer verhalen. #Openup is een initiatief van 3FM en MIND.