Thomas Acda blogt over zijn nacht in het huis

Als Thomas Acda een belofte doet, dan komt hij die, potdomme, ook na ook! Hij schreef een stuk over zijn nacht in het Glazen Huis

Thomas Acda was de eerste slaapgast. Hij sliep een uurtje. Lees over zijn bevindingen in dertien uur Glazen Huis.

Nacht achter het glas

Ik was het gewoon vergeten. Ik wilde heel graag een stukje schrijven. Maar als je HET GLAS verlaat, gaat de wereld ineens veel sneller. Of nee, de wereld gaat hetzelfde, jij bent alleen haar tempo niet meer gewend. En dat in 1 nacht. Nu is de laatste nacht al. Giel, Gerard en Annemiek zijn bijna vrij. En hebben een ogenschijnlijk lekkere sapkuur achter de rug.

Lekker

Maar ik heb het ondervonden. 1 Nachtje maar. Drie sapjes. Slapen met onbekenden op een zaal. Je constant bekeken weten. Door ook voornamelijk mensen met, laten we het eufemistisch zeggen- misschien een glaasje teveel op. Waar jij je constant bekeken weet, kennen zij geen enkele drempel meer om te vertellen hoe mooi zij denken dat de ‘tietuh van annemiekuh’ ` zijn. En dat Gerard toch wel een ‘hele geinige klotekop heeft man-wat-kajjij plaatjes draaiuh!- Ikzelf werd ook bewonderd. ‘THoooomaass! Ik vind je zo lekker! Ook al bejje heel oud en heb je een buik……’ De poziale volzin van een meisje van inderdaad half mijn leeftijd. En half mijn buik.

Baantjer

Ik moet iets bekennen. Ik durfde niet naar bed. In de eerste instantie niet omdat ik per ongeluk het bovenbed toe bedeeld had gekregen. Het bovenbed van een dubbelslaper voor kinderen tot en met vijftien. Giel sliep beneden mij. En dat kon prima. Giel is klein. Rustig. Ik ben groot. En zwaar. Ik was als de dood! Ik zag mijzelf al gespeeld door Jack Wouterse in Baantjers- Moord in het Glazen huis. Waarin de populaire diskjockey Biel Geelen om onverklaarbare reden zo plat als een dubbeltje naar buiten gereden zou worden onder de tonen van dat olijke fluitje dat de beginleader begeleidt.

Uurtje slaap

Daarna durfde ik niet meer te slapen omdat ik het zo goed met Annemieke had kunnen vinden. En die sliep al. Giel was weg maar wat nou als ik zou gaan snurken. Ik snurk. Ik ben chronisch verkouden het hele jaar door en in december dubbel. Ook al ben je oud en heb je een buik, je wil toch een goeie indruk maken op de mensen. Wat als ze wakker zou worden en Gerard zou waarschuwen- moet je nou eens komen luisteren! En ik op de nationale radio……… nee, dat kon me niet eens schelen. Schaamte ken ik niet zo. Ik maak gewoon graag een goeie indruk. Dus ik heb niet geslapen. Ja, een uurtje. Zodat ik zeker wist dat ik niet in mijn remslaap zou komen en Annemieke door midden zou zagen.

Labiel

Mijn respect is groot voor deze drie- die ook gewoon erg graag uitgekozen wilden worden ook voor deze marathon. Dat is nog bewonderingswaardiger. Ik heb het precies dertien uur volgehouden. En toen was ik al labielerig, slap, voelde me de apen in artis, en had als iemand een boterham naar binnen had gegooid Gerard neergehoekt, Giel weggeblazen en Annemieke met een blik vol –het spijt me, ik maak echt graag een goeie indruk MAAR NU EVEN NIET! op die ene boterham gelegd en in een hoekje van de kooi, met mijn rug naar het publiek, opgegeten.

En daar was ongetwijfeld veel minder geld voor Malaria voor vrij gekomen dan het nu het geval is. Laat staan dat de regering het zou verdubbelen.

Chapeau, dank voor de eervolle uitnodiging en ik zou zeggen- kom eens eten bij me. Hou ik de gordijnen wel open en mogen jullie plaatjes draaien. x