Mike: "Homo en voetballer zijn? Dat gaat goed samen, kijk naar mij!"

In deze eerste aflevering blikt Mike terug op zijn recente coming-out én vooruit op het voetbalseizoen.

"Vanaf mijn puberteit wist ik iets dat niemand in ons elftal wist. Ik voetbal met jullie en ik ben homo. Uit de kast komen als voetballer..? Dát never en nooit, dacht ik altijd.

Al heel mijn leven voetbal ik bij Helios, een club in Deventer. Eerst in de jeugd, nu in het eerste elftal. We speelden in de vierde, derde en ook tweede klasse. Een best oké amateurniveau. Ik ben de laatste jaren ook aanvoerder. Als ik ooit mijn coming-out doe, dan komt dat wel wanneer ik stop met spelen bij Helios. Als ik niet meer voetbal. Die belofte aan mijzelf werkte jarenlang, tot vorig jaar.

Ik kreeg namelijk de ziekte van Pfeiffer. Er was geen afleiding. Ik moest mij tot mijzelf verhouden en dacht veel na. Ik deed soms iets met mijn geaardheid. Had dates in het geheim met jongens. Daar mocht geen familie of kennis iets van weten. Ik had een dubbelleven.

Op een vrijdag lag ik zwetend in bed te piekeren en ik schrok die nacht voor de zoveelste keer wakker omdat het door mijn hoofd spookte… Man, waarom loog ik over mijn geaardheid tegen mensen die ik lief had? Waarom durfde ik niet openlijk homo te zijn?

Er kwam een kracht vrij, die ik niet kan uitleggen. Dit wil en kan ik niet langer. Ik stop met deze ongein. Met liegen en smoesjes verzinnen, als ze vragen wanneer ik een vriendin krijg. Ik ga zeggen wie ik ben, dat ik op mannen val. Bij mijn ouders, vrienden en ja: ook bij de voetbal. Overal!

Het is het enige moment geweest rond mijn coming-out waarop ik ook huilde. Alleen, thuis, in de nacht. Alles kwam eruit, van al die jaren jezelf eigenlijk een beetje verloochenen.

Die vrijdagavond tikte ik in mijn mobiel een heel verhaal. Vanaf toen voelde ik ook geen angst meer. Ik had het immers al opgeschreven.

Mijn hele coming-out – ouders, familie, vrienden en voetbal – deed ik in vierentwintig uur. Voor het eerst ging het over mijn lippen: ‘Jongens, ik ben homo’. Mijn ouders, maar ook mijn vrienden daarna… Iedereen riep: ‘Boeie, je blijft dezelfde Mike.'

Vanaf dat ik tiener was deed ik dus stiekem wel iets met mijn geaardheid, dat heeft alleen niemand doorgehad. Ik ging al vrij vroeg daten. Geheim, via apps als Grindr. Ik had ook best vroeg seks met een jongen. Alleen alles behind the scene.

Na familie en bekenden kwam de voetbal, in mijn coming-out. Dat zag ik absoluut als de hoogste drempel. Je doucht drie keer in de week met die gasten. Dat is gelijk het allermoeilijkste. Naakt ben je op je kwetsbaarst. Dus uit de kast zijn, weer gaan douchen met mijn elftal... Nee, alleen al denken aan die confrontatie bracht letterlijk zweet en hartslagverhoging.

Ik was bang dat iedereen heel anders naar mij ging kijken. Als het douchen daar was en ze het wisten. Misschien zou iemand een nare opmerking maken, over mijn geaardheid. Voetbal is gewoon best een machowereldje, met hetero-normen. Wilden ze bijvoorbeeld wel douchen met een homo? Zouden ze zich beduveld gevoeld hebben? Dat ik het jaren voor mij hield.

In de groepsapp zette ik een lang bericht, nadat ik het de ervaren jongens van het elftal telefonisch vertelde. Even heb je zo'n stoot van spanning in je lichaam. Voelbaar tot in je tenen. Wat zou er komen?

Er kwam een ontploffing van duimpjes. Van die grote gele. Ik kreeg reacties dat het helemaal niets uitmaakte. Twee teamgenoten belden nog wel, of het een grapje was. Zij waren in vertwijfeling en verwarring. Maar nee, een grapje was het zeker niet.

Ik deed na mijn coming-out-dag op Twitter een bericht uit, over mijn homo zijn en ik gaf een interview erover bij de regionale krant De Stentor. Clubs uit de regio weten het dus ook.

Waarom ik het zelf zo verspreidde? Een goede vraag. Het heeft te maken met wat ik zelf gemist heb.

Ik heb altijd gezocht naar een rolmodel, denk ik. Een voorbeeld zodat ik mij niet abnormaal zou voelen. Ik zocht een harde verdediger die toevallig homo is. Ik vond hem niet.

Ik gun anderen in het voetbal dat rolmodel wél. Dan moet ik het maar zijn, dat idee. Ik hoop jongens die voetballen en homo zijn te laten zien dat je daar open over kan zijn; en dat je ook gelukkig kan blijven. Laten we het normaal maken.

‘Maar ben je nu dan niet bang dat tegenstanders je gaan zoeken en trappen, of beledigen met scheldwoorden?’ Ja, ook die vraag kreeg ik al vaak. Maar dat ben ik eigenlijk totaal niet. Ik vind het juist mooi als tegenstanders mij opzoeken.

Ik ben een vrij harde verdediger. Dus mocht een tegenstander straks zeggen: ‘Zeg, jij bent toch die vuile homo van Helios?,’ dan kan ik bij het volgende luchtduel mooi extra hard tegen hem opspringen. Ik kom voor mijzelf op.

En nog mooier: ik voel dat heel mijn team achter mij staat om het voor mij op te nemen, mocht het nodig zijn.

Ik ken andere amateurspelers die homo zijn. Zij houden het voor zichzelf. Je ontmoet ze op internet, via social media-kanalen voor homo’s. Je hoort daar ook namen van eredivisie-voetballers die homo zouden zijn. Maar je weet nooit of dat klopt.

Mijn favoriete profclub is Go Ahead Eagles. Ik sta daar achter de goal. De fanatieke aanhang zit daar en ik ben zelf ook bloedfanatiek. De supporters van de club houden altijd Eagles Café, een online talkshow. Ze nodigden mij uit, nadat ze over mijn coming-out lazen.

Daar zaten ook mannen met een hele rits aan stadionverboden bij. Het clichébeeld: die hooligans zijn allemaal homofoob. Maar die hadden alleen maar respect voor mijn openheid. Ook daar geen wanklank.

In mijn voetbalteam worden er wel grappen gemaakt. Dat vind ik juist mooi. Humor ontlaadt. Stel dat dat nu niet meer zou kunnen, dan wordt het juist zo beladen.

Laatst werd ik behandeld door de fysiotherapeut. Een liesblessure. De stroom viel plots uit in heel ons clubgebouw, alles pikkedonker. Toen riep de fysio voor de grap naar de andere spelers: ‘Jongens, maken we er nou een darkroom van omdat ik met Mike in één kamer lig.’ Dan lach ik alleen maar hard mee.

Ik ben uit de kast en het woord acceptatie en opluchting horen daar tot nu toe bij. Ik had niet gedacht dat de eerste stap zo makkelijk zou zijn.

De eerste keer douchen na mijn coming-out moet nog komen. Door corona-maatregelen douchen we voorlopig nog thuis en niet in de kleedkamer. Natuurlijk ken ik daar nog een bepaalde spanning voor.

De statistiek is dat één op de tien mannen homo is. In het voetbal ligt dat lager denk ik. Waarom? Ik denk dat, relatief bekeken, homo’s de sport minder leuk vinden dan hetero's.

Maar er blijven genoeg homo's over die zich helemaal verliezen in de sport, zoals ik. Als ik moet schatten dan vermoed ik dat één op de twintig voetballers homo is. Maar je ziet ze en hoort ze totaal niet, dus er is een taboesfeer rondom homo's in voetbal. En dat moet weg, klaar.

Eén eerste- of eredivisiespeler die uit de kast komt, het zou al een wereld van verschil zijn. Het zou veel betekenen in homo-acceptatie binnen het totale Nederlandse voetbal. Als het ene schaap over de dam is..."