Myriam (20) was nog een baby toen ze uit huis werd geplaatst

"Mijn vader heeft schizofrenie en heeft dus last van psychoses. Mijn moeder is vanwege drugssmokkel Nederland uitgezet. Om mij en mijn broer in Nederland te laten blijven, is zij uit de ouderlijke macht ontzet. Met mijn moeder heb ik geen contact."

Myriam is lang erg boos geweest op haar biologische ouders. “Ik snapte het niet. Hoe kun je zo in elkaar zitten, dat je kinderen uit huis worden geplaatst?” Nu is ze dankbaar voor de pleeggezinnen waar ze in terecht kwam. “Mijn pleegmoeder heeft ook altijd benadrukt dat ik geen contact hoef te hebben en hoef op te nemen met mijn biologische vader. Ze creëerde een veilige thuissituatie."

Binden aan mensen

Myriam vindt het belangrijk dat een pleegouder kan inschatten wat een kind nodig heeft en geduldig is. “Ik heb hele stabiele pleegouders gehad. Ondanks dat we niet hun biologische kinderen zijn, hebben ze me altijd behandeld als hun eigen kind. We woonden ook alleen maar met pleegkinderen in het gezin, dus er was geen verschil tussen het ene en het andere kind.”

Ze vindt dan ook dat een kind in een gezin terecht moet komen en niet in een jeugdzorginstelling. Daarnaast wilt ze dat kinderen in één gezin blijven wonen en niet steeds doorgeplaatst worden, zoals het geval bij Maaike uit de Tussenuur-podcast: “Het is moeilijk om je te binden aan mensen en dat wordt erger als je steeds verhuisd of er steeds nieuwe begeleiders zijn. Dat moet verbeteren, want het is een belangrijk aspect van volwassen zijn en jezelf redden in de maatschappij.”

Check hier podcast #48: Maaike verhuisde 19 keer van opvang naar opvang

Eng en traumatisch

In groep vijf zag Myriam haar biologische vader weer, maar ze vertelt dat ze de ontmoeting onprettig vond. “Ik kende hem niet, maar hij wilde heel graag dat ik bij hem op schoot kwam zitten. Hij wilde mij een knuffel geven en vertellen dat hij van me hield, want ik was zijn dochter. Voor mij was het een wildvreemde, onverzorgde man, die ik niet meer kon herinneren.” Ze noemt het moment eng en traumatisch voor een meisje van negen jaar. “Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik jarenlang geen contact met hem wilde.”

Tegenstribbelen

Toen ze zestien was, bezocht ze haar vader samen met haar broer, die geestelijk gehandicapt is. “Mijn vader wilde graag nog contact, maar ik wilde dat eigenlijk niet. Doordat mijn broer erg beïnvloedbaar is, ging hij ook tegenstribbelen, terwijl ik wist dat hij eigenlijk wel op bezoek wilde gaan.”

Ze besloot toch mee te gaan, voor haar broer, maar gaf van tevoren haar grenzen aan bij de begeleider van haar vader. Door zijn psychoses en medicijngebruik, kwam die boodschap alleen niet goed over. “Hij heeft me toen weer een knuffel gegeven, ik heb hem toen weggeduwd. Dit is niet iets waar ik behoefte aan heb.” Haar broer ziet haar vader nog af en toe, maar ze praten er niet over. "Mijn broer gaat heel snel mee in wat ik denk en voel, terwijl dat dan niet per se zijn mening is."

Reizen en studeren

Inmiddels weet Myriam zichzelf ook goed te redden. Na de middelbare school nam ze een tussenjaar, werkte ze een half jaar fulltime in een tuincentrum en reisde ze naar Brazilië, waar familie van haar pleegmoeder woonde.

Tegenwoordig woont Myriam op zichzelf en studeert ze Criminologie. Ze zit bij een studentenvereniging en gaat ze vaak op reis. Het gaat goed met haar. Ondanks dat haar pleegouders inmiddels gescheiden zijn, ziet ze hen beiden nog geregeld en kan ze nog altijd bij hen terecht. “We hebben pas Sinterklaas gevierd en ik ga er met Kerstmis ook heen. Dit is echt mijn gezin.”