Deze jongeren zijn ook dankbaar voor de schietpartij op hun school

Nadat bij een schietpartij op hun middelbare school in Parkland (Florida) zeventien medeleerlingen werden gedood, kwam een groep leerlingen in actie om aandacht te vragen voor strengere wapenwetten. Uiteindelijk groeide dat uit tot de March For Our Lives, een wereldwijd protest tegen wapengeweld. Om je geheugen nog even op te frissen, lees je hier het verhaal dat we eerder schreven.

Niet alleen in de Verenigde Staten is March For Our Lives een begrip, ook in de rest van de wereld gingen de beelden van de March en de speeches die daar werden gehouden viral. Zelfs in landen waar wapengeweld geen groot gevaar vormt, bijvoorbeeld Nederland, werden protesten tegen wapengeweld georganiseerd om de aangeslagen jongeren te steunen. De protesten hebben veel impact gehad: wereldwijd hebben zes miljoen mensen geprotesteerd.

Reden genoeg om hen een paar weken terug uit te roepen als winnaar van de KidsRights Internationale Kindervredesprijs.

(Trevon, Ryan, Emma, Delaney, Jaclyn, David en Matt nemen de Kindervredesprijs in ontvangst)

Jetlagged

Als je denkt dat jij het drukt hebt met studeren, sporten en werken, dan heb je de agenda van Ryan, Trevon en Delaney nog niet gezien. In een week tijd vlogen ze van thuisland VS naar Zuid-Amerika waar ze de kindervredesprijs in ontvangst namen. Daarna stapten ze in het vliegtuig naar Amsterdam waar ze tijd vonden om hun verhalen te delen met leerlingen van de Amsterdam International Community School.

Het is dus niet gek dat ze jetlagged zijn. Moe of niet, hun strijd voor strengere wapenwetten in de VS gaat door. Want de wereld verbetert zich niet vanzelf, daar zijn mensen voor nodig als Ryan, Trevon en Delaney. Dus doen ze met slaperige ogen en met een oprechte glimlach hun verhaal in Nederland.

Tijd voor Tussenuur

We hebben precies twintig minuten om met ze te spreken, daarna moeten ze weer verder. We zitten aan een tafel in een leeg lokaal van de school in Amsterdam. Inmiddels zijn ze zo goed getraind in het geven van interviews dat ze precies weten wie welke vraag het beste kan beantwoorden.

En die antwoorden zijn niet voor de poes. Aan alles is te merken hoe gepassioneerd ze zich inzetten voor deze beweging. Zo kan Ryan urenlang antwoord geven op elke vraag die hem wordt gesteld, vertelt Delaney op een krachtige manier over de verschrikkelijke dingen die hen op school zijn overkomen, en kan Trevon het wapengeweld op een andere manier belichten; hij komt uit Chicago en verloor zijn broer door wapengeweld.

(Ryan, Trevon & Delaney)

Wereldwijde aandacht

Hoewel al veranderingen zijn doorgevoerd in de wapenwetgeving in deVS, blijven ze bescheiden over het winnen van de Internationale Kindervredesprijs. “Ik voel me eigenlijk een beetje slecht dat wij de prijs hebben gewonnen, de andere genomineerden waren geweldig,” zegt Delaney. "Maar het betekent veel voor ons om wereldwijde erkenning te krijgen voor ons werk. Het laat zien hoe krachtig deze beweging is.”

Ryan vult aan. “We willen van de wereld een betere plek maken en ik kan niet beschrijven hoe goed het voelt om te zien dat zo veel mensen onze beweging steunen.”

Ook Trevon is blij met de aandacht voor wapengeweld. Hij strijdt al jaren voor strengere wapenwetten. “Mijn broer werd in 2006 doodgeschoten toen hij naar de kerk ging. In de jaren daarna deed ik er alles aan om wapengeweld in mijn stad Chicago tegen te gaan. Later kwam ik in contact met March For Our Lives en heb ik gesproken tijdens de mars in Washington op 24 maart. Ik blijf vechten om mijn broer te eren.”

(Trevon, Delaney en Ryan geven een speech tijdens de March For Our Lives. Foto's: ANP)

Geen helden

Ze zijn voor veel mensen een inspiratie, maar Delaney vindt zichzelf allesbehalve een held. Volgens haar was het geen keuze om in actie te komen, maar een verplichting: “Zodra wapengeweld jou overkomt, kun je het niet meer negeren. Het is verdrietig dat onze samenleving het lang wél heeft genegeerd. Wat wij met March For Our Lives kunnen doen om het beter te maken en te zorgen dat het anderen niet meer overkomt, is vechten voor verandering.”

Vechten doen ze, en niet zo’n beetje ook. Uren na de schietpartij kwamen de leerlingen al samen om in actie te komen, en binnen enkele weken hebben ze de March For Our Lives georganiseerd. Terwijl de begrafenissen van hun vrienden in volle gang waren. En het protest stopte niet na March For Our Lives. Na de mars in Washington toerden ze twee maanden door de VS om te spreken met politici en slachtoffers van wapengeweld. De jongeren pakken echt het momentum. Trevon zet zijn studie op een laag pitje en Delaney stelt studeren zelfs nog een jaartje uit, zodat ze zich volledig kan richten op March For Our Lives.

Sinds de schietpartij zitten ze in een emotionele achtbaan. Delaney gelooft dat het actievoeren een manier is om te verwerken wat er is gebeurd. “Ik zou er alles voor geven om de schietpartij niet meegemaakt te hebben, maar het is ook iets waar ik dankbaar voor ben. Op deze manier kunnen we andere mensen helpen. We moeten onszelf eraan blijven herinneren dat we dit doen vanwege de de dood van onze vrienden. Dat is moeilijk, maar ook heel motiverend. ”

(Ook in Amsterdam werd geprotesteerd. Foto: ANP)

Jongeren strijden voor verandering

Wanneer je ze hoort spreken, is het moeilijk te geloven dat ze zo jong zijn. Ze hebben veel kennis over wapenwetgeving en de manier waarop ze praten over protesteren en het veranderen van de wereld is imponerend. Volgens Delaney is hun leeftijd juist dé reden waarom March For Our Lives succesvol is. “Jongeren zijn historisch gezien vaak degenen die voor verandering zorgen.”

Toch worden ze door hun leeftijd niet altijd serieus genomen, merkt Ryan. “Ik kan nooit met politici over wapenwetgeving praten, zonder dat ze op me neer kijken. Nog voordat ik de kans krijg om te spreken nemen ze me al niet serieus. Ze vragen zich af waarom we ons niet bezighouden met schoolwerk. Maar we kunnen niet meer veilig naar school, omdat we daar neergeschoten worden.”

Dat Nederlandse scholieren en studenten niet of nauwelijks te maken hebben met wapengeweld, vindt Trevon moeilijk te geloven en tegelijkertijd de reden om te geloven dat wapengeweld kan verdwijnen in de VS. Ook Ryan denkt dat wapengeweld ooit verleden tijd kan zijn. “Ik geloof dat wij het probleem kunnen veranderen en we stoppen niet voordat dat is gelukt. Iedereen die ons daarbij in de weg staat, better get out of our way.”

(David, Delaney, Jaclyn, Matt, Alex, Ryan en Trevon)

Verstoppen in een kast

De wereld veranderen doen ze niet met hun drieën. Ook David, Jaclyn, Matt en Alex zijn onderdeel van March For Our Lives en in Amsterdam om hun verhalen met de Nederlandse leerlingen te delen. Met hun zevenen zitten ze op een rijtje op een podium. De zaal is gevuld met nieuwsgierige scholieren die aandachtig luisteren naar de verhalen die op het podium worden verteld.

En die zijn heftig. David beschrijft hoe hij zich met zijn klasgenoten verstopte in een kast, bang om gevonden te worden door de schutter. Jaclyn vertelt hoeveel geluk ze heeft gehad die dag, tien minuten voor de schietpartij was ze nog in het gebouw waar werd geschoten om rozen uit te delen voor Valentijnsdag.

Elke zin die ze zeggen is net zo bijzonder als de vorige, en bij wijze van applaus knippen ze met hun vingers wanneer iemand iets inspirerends zegt. Ook als een van de Nederlandse leerlingen vertelt over hoe zij een protestmars organiseerde in Den Haag, knippen de zeven jongeren op het podium fanatiek met hun vingers.

(David, Matt, Alex, Trevon en Ryan spreken met Nederlandse leerlingen)

Appeltaart en maatschappelijke problemen

Na ons interview hebben Ryan, Trevon en Delaney eindelijk tijd om te lunchen. Wat wel nodig is, want Trevon "is starving". Tijdens het eten van typisch Nederlandse appeltaart spreken ze met de Nederlandse leerlingen over de maatschappelijke problemen die in ons land spelen.

Bijvoorbeeld het leenstelsel. Onderling wisselen ze tips uit over hoe je echt verandering teweeg kunt brengen. “Elk land heeft problemen," zegt Ryan tegen de leerlingen. "Of dat nou in de politiek is, in het onderwijs of iets met het milieu; het zijn allemaal dingen waartegen je in actie kunt komen. De enige manier om echt de wereld te veranderen, is met z'n allen.”