'Bromance' grijpt je bij de keel (en vergroot je wereld)

Dat is heel in het kort het verhaal van Bromance, met Leendert de Ridder (o.a. Mees Kees), Josha Stradowski (o.a. Spangas) en Willem Voogd (o.a. Mees Kees) in de hoofdrol, geschreven door Joachim Robbrecht en geregisseerd door Timothy de Gilde.

Bromance wordt vaak beschreven als een voorstelling over het verkennen van homoseksualiteit, wat zeker een thema is, maar wat niet het doel was. "Dat vond ik te makkelijk," zegt regisseur Timothy (35). "Ik vond juist dat het stuk moest gaan over je wereld durven vergroten. Daarom gaat het in het stuk ook over de ruimte in gaan en andere planeten ontdekken. Er zit een duidelijk homoseksueel lijntje in, maar toch blijft bij alle drie de personages onduidelijk wat ze precies zijn. Het gaat juist om dat onderzoek."

Gevoelig en daardoor brutaal

Wat vooral goed werkt volgens Timothy is de humor. "Van de twee vrienden is één de echte anti-gay. Die zit in een enorm vastgeroest patroon, maar hij is wel heel grappig. Je kunt heel hard lachen om zijn simpelheid. Dan is er een jongen die heel erg gevoelig is en je hebt de rebel die van buiten komt. Een figuur waarvan iedereen denkt: Wow, dat zou ik ook willen zijn. Het zijn figuren waarmee iedereen wel iets heeft."

En zo probeert Bromance - van Toneelgroep Oostpool en Theater Sonnevanck - je mee te slepen in het verhaal. "Deze voorstelling wilde ik echt heel gevoelig maken, maar ook grappig. Het brutale zit hem in de taal en het feit dat je er als publiek bovenop zit. Als je op rij 1 zit en op 30 centimeter voor je neus beginnen twee jongens met elkaar te zoenen, dan is dat best brutaal."

Publiek direct aanspreken

In de afgelopen twee jaar is Bromance op zo'n 150 scholen gespeeld. In een niet eens zo heel grote trailer, waar er geen ontkomen aan was voor het publiek. Dit jaar wordt de voorstelling in theaters vertoond (kijk hier voor een show bij jou in de buurt), waar de intimiteit niet zo vanzelfsprekend is als in een trailer.

"De drie jongens hebben inmiddels zo veel ervaring met het stuk, dat ze weten hoe ze jongeren bij de les kunnen houden," zegt Timothy. "Zij durven het publiek aan te spreken in hun spel, zonder dat het de voorstelling stoort. Hoewel de achterste rij in een theater moeilijker is te bereiken dan in een trailer, word je nog steeds aangepakt door de drie acteurs, hoor."

Niet altijd welkom

Niet op elke school werd de voorstelling met gejuich ontvangen. 'Van de 150 scholen waar we hebben gespeeld, was het op vijf scholen erg pittig. Waar leerlingen eruit werden gestuurd bijvoorbeeld."

En dan heb je nog de scholen in de zogeheten Bible Belt, de hevig christelijke dorpen in Nederland, waar Bromance niet altijd welkom was. "De voorstellingen van Toneelgroep Oostpool zijn sowieso brutaal, dus dat helpt niet. Ik vind het jammer dat sommige scholen geen theater willen op hun school."

Leve de CKV-docent!

Ook met zijn voorstelling Gender, over een jongen die graag jurken draagt en een meisje dat zich niet per se vrouwelijk voelt, stuit Timothy op dit soort onbegrip. Hoewel dat volgens hem niet per se een geval is van stadse openheid tegenover plattelandse geslotenheid.

"Het verschilt eerder per school. Wanneer er een goeie en enthousiaste CKV-docent op school is, gaat de voorstelling ook altijd goed. Op de scholen waar weinig aandacht is voor kunst, is het iets moeilijker. Het is ook belangrijk dat er goed wordt nagepraat over de voorstelling en de onderwerpen."

Niet met oogkleppen

En als er ergens goed werd nagepraat over Bromance, is het wel in het Gelderse plaatsje Zetten. Na de voorstelling zijn op die school drie meisjes en twee jongens uit de kast gekomen. "Zij voelden zich veilig na het zien van de voorstelling om dit te doen. Te gek natuurlijk dat theater zoiets kan bereiken bij jonge mensen."

Waarom je Bromance zou moeten zien, volgens Timothy? "Het zijn drie geweldige jonge acteurs, het ziet er geweldig uit, de muziek is goed en de teksten zijn scherp en grappig. Daarmee is het een hele fijne theaterervaring, ook als je weinig naar het theater gaat.

"Daarnaast kom je ook nog eens terecht in een heel ontroerend verhaal van drie vrienden. Waarbij het belangrijk is om te beseffen dat het heel gezond is om niet met oogkleppen op te leven, maar wijds de wereld in te kijken."