Een seksmuseum op festivals: “Hier kun je je vraag stellen en dan weer verder feesten”

Voorzichtig druppelen mensen het museum binnen. Bij de ingang staat een kaartenrek met kaarten waar onder andere documentaires, boeken, weetjes en leuke tips over seksualiteit op staan. Nieuwsgierig bekijken mensen de kaarten en stoppen ze in hun tas om ze thuis nog eens na te lezen. “Wat is non-binair?,” klinkt er ondertussen door een megafoon, waarna mensen enthousiast op de A-, B- of C-stip springen om het juiste antwoord te geven.

Aan de andere kant van het museum staat Eline Kouwenberg (25), initiatiefneemster van het project WHIP, stralend met een koptelefoon op in de zon. Ze luistert naar een nieuwe toevoeging aan het seksmuseum: een audiofragment waarin je op een verhalende manier tips krijgt over het geven van orale seks. “Deze moet je horen,” roept ze enthousiast. “Wil je pijpen of beffen?”

Praten over seks

WHIP is een museum over seksualiteit, gender, seksuele diversiteit en intimiteit. Eline werkt voor BO Diversity, een organisatie die zich inzet voor genderdiversiteit, seksuele diversiteit en vrouwenemancipatie. Samen met haar collega’s bedacht ze WHIP. “De seksuele voorlichting die op scholen wordt gegeven vinden we bagger,” vertelt Eline. “Veel problemen waar we tegenaan lopen op seksueel gebied moeten we zelf oplossen. Als iemand ons meer informatie had gegeven, hadden we een veel betere start kunnen maken met z’n allen. Daar wilden we wat mee doen.”

Het museum bestaat uit een grote bus met een expositie over lichamelijke onzekerheden, een trekmuur waarin verschillende voorwerpen die met seks te maken hebben te vinden zijn, het kaartenrek en een quiz waarmee de sekskennis van de festivalbezoekers op de proef gesteld wordt. Ook is er een lounge area waar je rustig kan zitten. Daar liggen kaarten met vragen als ‘Hoe ga jij om met jaloezie?’ en ‘Hoe geef jij aan wat je fijn vind en wat niet?’, waardoor je makkelijker met vrienden over onderwerpen als seksualiteit in gesprek kunt gaan.

De medewerkers van WHIP lopen rond en praten met bezoekers over wat ze zien, vragen te beantwoorden en uitleg te geven. Ook is er een seksuoloog aanwezig, waarmee je wat dieper kunt ingaan op vragen of problemen waar je tegenaan loopt.

Eline: “Er komen heel verschillende vragen langs. Het begint vaak met nieuwsgierigheid. Wij proberen de vragen dan een beetje los te peuteren. Het gaat veel over diverse seksualiteiten, zoals mensen die nieuwsgierig zijn naar biseksualiteit. Ook zijn er veel vragen over verschillende relatievormen. Maar het kunnen ook eigen seksuele uitdagingen zijn. Vaak worden mensen ergens door geprikkeld. Ze horen hier bijvoorbeeld iets over beffen. Daarna gaan ze het gesprek met ons aan en komen er vragen over uitdagingen bij het klaarkomen.”

'De sfeer is vrijer op een festival'

Volgens Eline is een festival de perfecte plek voor het seksmuseum. “Op een festival is de sfeer vaak vrijer dan in het dagelijks leven. Dat zal natuurlijk ook deels komen door alcohol of drugs. Maar dat maakt niet uit, want het gesprek is alsnog goed. Ze staan opener voor dingen die ze normaal niet zouden horen. We maken graag van dat moment gebruik, zodat ze als ze weer terug zijn in het dagelijks leven wel goede, openhartige gesprekken hebben gevoerd en iets hebben geleerd.”

Smerrig is het vierde festival waar WHIP aanwezig is. Omdat de bus die ze normaal gesproken meenemen niet op het terrein kan, ontbreekt de expositie over lichamelijke onzekerheden. Wel zijn er nieuwe elementen toegevoegd.

Zo zijn er twee consenttenten opgezet. “Mensen kunnen hier even chillen, of even lekker hitsig worden met een vlam. We willen het gesprek over consent op gang krijgen, dus hebben we consentagenten. Zij gaan met bezoekers in gesprek over wat hun intenties zijn, wat ze lekker zouden vinden en waar de grens ligt. Vervolgens is er wederzijds consent en mogen ze de tent in.”

Een ander nieuw element, is het erotisch boetseren. Daar zit WHIP-medewerker Bente (20) met een groep meiden aan tafel. Lacherig praten ze over de piemels en vulva’s die ze net hebben gekleid en nu voor hen op tafel liggen. “Wat zal ik nu maken?,” vraagt Bente. “Misschien een clitoris, weten jullie eigenlijk hoe die eruit ziet?” Bente rent snel een hoekje in om de clitoris te pakken die ze eerder vandaag heeft gemaakt. “Kijk, dit hele ding is dus de clitoris.” De meiden luisteren aandachtig naar Bente terwijl ze uitlegt hoe de verschillende onderdelen van de clitoris werken.

Therapiehokje

Wie ook even bij het boetseren staat te kijken, is seksuoloog Leila Lambrechts (27). Zij heeft een speciaal hokje in het museum, waar mensen langs kunnen komen met vragen en problemen waar ze tegenaan lopen op het gebied van seksualiteit. “Vaak staan we op scholen, maar scholieren zijn meestal nog niet klaar voor seks of er nog niet mee bezig,” aldus Leila. “Dan is voorlichting ook belangrijk, maar op festivals kom je juist de mensen tegen die tegen dingen aanlopen waar ze meer van willen weten.”

Mensen komen bij Leila met vragen die ze normaal niet durven te stellen. “Daar komen heel fijne gesprekken uit. Vaak gaat het over bepaalde onzekerheden. Vandaag had ik bijvoorbeeld iemand die verliefd kan worden op mannen en vrouwen, maar alleen aantrekkingskracht voelt tot mannen. Dat vond ze lastig en daar hebben we even over gepraat.”

Er komen ook wel eens koppels langs. “Dan gaat het meestal over hoe ze ervoor kunnen zorgen dat ze vaker op hetzelfde moment zin hebben in seks.” Soms heeft Leila heel korte gesprekken, maar als het kan neemt ze graag de tijd voor haar bezoekers. “Vandaag heb ik een uur lang met een vrouw gepraat over seksualiteit als je een kindje hebt gekregen.”

Leila is erg blij met het museum. “Ik vind het heel fijn dat het zo laagdrempelig is. Naar een seksuoloog gaan is vaak een grote drempel. Nu kunnen mensen hier terecht met de vraag die ze altijd al hadden willen stellen. Er wordt normaal over gedaan, je krijgt antwoord en je kunt weer verder feesten.”

Geslaagd project

Eline hoopt nog steeds dat er op scholen meer aandacht besteed gaat worden aan seksuele diversiteit, genderdiversiteit, grenzen en genot. Maar ook als dat gebeurt vindt ze het belangrijk dat er projecten als WHIP blijven bestaan. “Het gesprek over seks is niet na je 18e klaar. Iedereen kan blijven leren. Ook denk ik dat er veel waarde achter zit dat informatie hier op een luchtigere manier wordt verteld dan op school. De setting is hier vrijer, er is wat schaamte weg. Je kunt dezelfde informatie geven, maar hier komen er toch andere gesprekken uit.”

Voor Eline is het project nu al geslaagd. “Ik heb al een paar keer gehoord dat mensen er echt wat aan hebben gehad. Als er één iemand is die de volgende keer als hij seks heeft met zichzelf of met een ander denkt ‘ik ga dit proberen, want ik heb geleerd dat dat fijner is’, dan vind ik het al geslaagd."