Mariah (20) is lesbisch: 'De psycholoog wilde mij genezen'

“Op mijn twaalfde zat ik nog op judo. Op een gegeven moment merkte ik dat ik het fijn vond om met een bepaald meisje te judoën. Bij haar thuis liet ze me een filmpje zien van twee vrouwen die met elkaar zoenen. Ik schrok, vooral omdat ik het filmpje niet vies vond. Ik ben meteen weggegaan, ben gestopt met judo en dat meisje heb ik nooit meer gesproken. ’s Avonds vertelde ik mijn zusje voorzichtig dat ik gevoelens voor meisjes had, maar ze reageerde helemaal niet goed. Ze zei dat het niet mocht en dat ze het niet begreep.”

Mariah woont in een klein dorp, waar iedereen elkaar kent. We ontmoeten haar in de Hema op het Dorpsplein. Tijdens het gesprek kijkt ze vaak om zich heen, alsof ze bang is dat ze bekenden tegenkomt. Mensen roddelen veel over elkaar in het dorp en oordelen hard als je je niet houdt aan de regels van de kerk, vertelt ze.

Preek over homoseksualiteit

In dezelfde periode dat ze haar gevoelens voor meisjes ontdekte, preekte de dominee in haar kerk vaak over de zondigheid van homoseksualiteit. Die preken waren vreselijk om aan te horen, dus besloot ze zondags stiekem niet naar de kerk te gaan. “Ik deed alsof ik bij andere mensen ging zitten, wachtte tot mijn ouders binnen waren, en ging dan terug naar huis. Als ze thuis kwamen, veinsde ik dat ik ook naar de kerk was geweest.”

Ze vertelt dat het ondertussen steeds duidelijker werd dat ze lesbisch was. Hoewel ze zich probeerde te verzetten, bleef ze maar dromen over meisjes uit de klas. Een paar jaar later, ze was inmiddels een jaar of zestien, besprak ze het weer met haar zusje, die het ditmaal beter begreep. Voor de rest van de buitenwereld hield ze haar seksualiteit angstvallig geheim met als gevolg dat ze zich steeds meer afsloot voor de buitenwereld: voor haar ouders, voor de kinderen in haar klas, zelfs voor haar vrienden.

Naar de psycholoog om te ‘genezen’

Op school ging het niet goed. Mariah zakte steeds verder weg in eenzaamheid. Soms zag ze het leven niet meer zitten. Toen haar schoolprestaties steeds slechter werden, moest ze naar de schoolpsycholoog. Na een paar sessies vertelde Mariah dat ze op meisjes viel. De schoolpsycholoog zag dat als een zonde en wilde haar helpen ‘genezen’.

Om haar te helpen ‘genezen’ organiseerde de psycholoog een gesprek met haar ouders, waarin Mariah gedwongen werd om ook aan haar ouders te vertellen dat ze lesbisch was. “Ik vond dat doodeng. Mijn ouders wilden niet naar mij luisteren, ontkenden eigenlijk alleen maar wat ik zei en ze zeiden dat 'gay zijn' niet bestaat.”

Genezing, hoe dan?!

De schoolpsycholoog en haar ouders maakten een plan om Mariah te ‘genezen’. Ze stuurden haar naar een echte psycholoog, die haar in deze genezing zou begeleiden. Mariah zag die zogenaamde genezing natuurlijk niet zitten. Toch ging ze, en achteraf bleek dat het beste wat Mariah had kunnen overkomen. "Het eerste wat Linda tegen me zei was: 'Je zit hier niet omdat ik je ga genezen, dat heb ik tegen je ouders gezegd, zodat ze je naar mij toe zouden laten gaan, maar ik ga dat niet doen. Dat is namelijk helemaal niet de bedoeling.”

Linda begreep Mariah goed. Zij is ook christelijk, maar zit niet bij zo’n strenge kerk Mariah. Mariah vertelt dat ze zich vooral opgelucht voelde dat ze voor het eerst in haar leven haar gevoelens niet meer hoefde te verbergen. Dat ze openlijk kon praten over wat zij denkt en voelt, hoe zij tegenover haar seksualiteit staat en dat ze niet constant hoeft na te denken over wat anderen van haar vinden.

Bovendien kwam ze erachter dat God en het geloof wel degelijk belangrijk voor haar zijn, maar op een andere manier dan voor haar ouders. Op dit moment zit ze bij een kerk waar je wel gay mag zijn, mits je celibatair leeft. Ze is op zoek naar een andere kerk, omdat zij het niet nodig vindt om celibatair te leven. “Ik ben ervan overtuigd dat ik een relatie met God kan hebben, terwijl ik ook een relatie met een vrouw heb. De kerk waar ik nu bij zit is nog niet zo ver. Als ik een relatie begin, krijg ik problemen.”

Wonen bij de godsdienstleraar

Haar ouders waren het niet eens met haar beslissing om van kerk te wisselen en al helemaal niet met haar ‘beslissing’ (want zo zien zij dat) om lesbisch te zijn. Ze heeft een ingewikkelde periode achter de rug. Haar vader kon nog wel eens gewelddadig worden. Op een avond liep de spanning zo hoog op thuis, dat ze haar godsdienstleraar heeft gebeld. Die had zijn nummer gegeven, omdat hij in de gaten had dat het thuis niet goed ging.

Die avond haalde hij haar op en uiteindelijk heeft Mariah tien maanden bij die leraar en zijn vrouw gewoond. Zij vonden het niet erg dat Mariah gay is, zolang ze maar geen relatie kreeg. “Eigenlijk praatten we niet echt over het onderwerp. Voor mij was dat al een heel stuk beter dan bij mijn ouders wonen, er waren tenminste niet voortdurend confrontaties.”

Fout van de natuur

Na een klein jaar besloot Mariah, na verschillende gesprekken met haar ouders, leraar en psycholoog, weer thuis te gaan wonen. Daar woont ze nu nog steeds. Haar ouders zijn wat milder geworden, ze ontkennen niet meer dat ze gay is, maar ze denken wel dat homoseksualiteit een fout van de natuur is. Of een ziekte.

“We praten zo weinig mogelijk over mijn seksualiteit. Ik denk dat ze zich voor me schamen. Heel soms komt het onderwerp wel naar boven. Laatst bijvoorbeeld, toen ik naar de gay pride ging. Dat was spannend, ik heb tot het allerlaatste moment gewacht om het te vertellen. Net voordat ik wilde gaan, heb ik het pas verteld. Ik moest met mijn vader bidden. Hij vroeg God of hij mij wilde overtuigen dat ik niet naar Amsterdam zou gaan. Ik vond dat wel moeilijk, maar ik ben gewoon gegaan.”

(Bron: ANP Foto)

Opener voor andere mensen en meningen

Mariah vertelt over de woede die ze voelde tijdens de jaren in therapie. “Ik was enorm boos op God, op mijn omgeving, op mijn ouders. Ik snapte niet waarom ik bestond, waarom ik was geboren in dit gezin. Later besefte ik me dat ik een manier moest verzinnen om met mijn geaardheid om te kunnen gaan. Dat zijn wel lange, moeilijke periodes geweest.”

Gelukkig had ze steun van haar psycholoog. Daarnaast heeft ze geaccepteerd dat haar ouders haar seksualiteit nooit zullen accepteren. “Zij hebben geleerd dat 'gay zijn' niet goed is, daar kunnen zij ook niet zo veel meer aan doen. Toch hoop ik dat het ooit nog verandert. Dat ik net zoals mijn broertje op een dag een vriendin mee naar huis kan nemen.”

Anders denken dan de dominee

Op de vraag of haar relatie met het geloof is veranderd, antwoordt ze: “Eigenlijk ben ik heel blij dat ik op meisjes val, omdat ik daardoor op een andere manier naar de wereld ben gaan kijken. Eerst dacht ik dat alles wat mijn kerk zei, waar was. Over bijvoorbeeld het huwelijk, discriminatie en homoseksualiteit. Maar nu ik weet dat het mogelijk is om gay én gelovig te zijn, weet ik nu dat wat onze kerk ons voorschotelt niet de absolute waarheid is.

"Het is mogelijk om anders te denken dan de dominee, je hoeft het niet met alles wat de kerkraad zegt eens te zijn. Dat inzicht is heel bevrijdend geweest. Ik ben veel opener geworden voor andere mensen en andere meningen.”

Uit privacy-overwegingen is de naam van Mariah gefingeerd.

Dit artikel is begin 2019 gepubliceerd, naar aanleiding van de de Nashville-verklaring die veel Nederlandse gelovigen ondertekenden. Nu, in november 2020, is het artikel door de kritiek op de uitspraak van minister Slob opnieuw actueel. Slob zei in een debat dat religieuze scholen het recht hebben om ouders in een verklaring afstand te laten nemen van homoseksualiteit. Tobiah Palm is de auteur van dit verhaal.