Een onvergetelijke World Dwarf Games voor team Nederland

For the record: Vivienne haalde goud bij badminton en brons bij atletiek en Elise behaalde vier bronzen medailles bij zwemmen. Daar maken wij alvast een diepe buiging voor.

Zo, hoe voelt het om terug te zijn in Nederland?

Elise: "Heel bizar. We zitten nu nog op een wolk en daar worden we langzaam afgetrapt. Terug de realiteit in. We hebben natuurlijk een week op die campus gezeten en het is wel best wennen om weer terug te zijn."

Vivienne: "Ik baal echt dat het maar een week is. De sfeer is onbeschrijfelijk."

Wat maakt het zo bijzonder?

Elise: "Nou, je zit een week op een campus waar je niet over je klein zijn praat. Normaal krijg je als je over straat loopt altijd wel een opmerking. Maar nu is dat een week lang niet zo. Je wordt een keer niet als 'apart' gezien; iets wat je het liefst altijd wel zou willen ervaren. Ook maak je heel veel nieuwe vrienden."

Was de campus echt ingericht op jullie?

Elise: "Ja, er stonden overal krukjes. Die gebruiken we natuurlijk ook in het dagelijkse leven."

Vivienne: "En bij de inschrijving waren er speciale plateau's gebouwd waardoor we ook net zo hoog stonden als mensen met een 'normale' lengte. Ook waren er golfkarretjes die je over het terrein konden vervoeren."

Waren er ook feesten?

Elise: "Ja, er was een Holland Heineken House en een heel groot banket als eindfeest en nog een paar sociale activiteiten. Dat waren wel leuke feestjes."

Werd er ook geflirt?

*Gegiechel*

Elise: "Mijn moeder zegt dat cupido midden in de week wel zijn werk heeft gedaan." Ik denk dat dit wel dé manier is om lotgenoten tegen te komen. Laat ik het zo zeggen: er komen wel relaties uit de spelen voort."

Haha duidelijk. Hoe voelde het om in de finale te staan?

Vivienne: "De spanning is heel groot. Ik was enorm zenuwachtig. Je speelt nu eindelijk tegen je eigen niveau. Letterlijk en figuurlijk."

Elise: "Ik heb van mijn 4e tot mijn 12e op hoog niveau wedstrijd gezwommen. Ik zwom vaak ook tegen mensen met een dwarsleasie (RED: een vorm van verlamming waarbij je dus moeilijker kunt bewegen). Vergeleken met kleine mensen is dat natuurlijk niet helemaal eerlijk, want zij hebben langere armen en kunnen soms nog hun benen gebruiken. Ook heb ik tegen 'normale' mensen gezwommen. Maar ik had nog nooit eerder allemaal mensen van mijn eigen lengte als tegenstander."

Vivienne: "Als je dan op de spelen iets wint dan heeft dat diep van binnen ook een bepaalde waarde. Je vindt ook écht voor jezelf dat je de medaille verdiend hebt. De finale badminton was zenuwslopend. Iedereen van het Nederlands team was er en ook mijn familie zat nagelbijtend op de tribune. Mijn hand trilde ook iedere keer bij het serveren. Maar toen ik het laatste punt binnen haalde, dacht ik wel: we hebben hem."

En nu dus 4 jaar wachten?

Elise: "Helaas wel, gelukkig hebben we 30 september een sportdag van de BVKM (Belangenvereniging van Kleine Mensen). Deze keer hebben we de Duitsers uitgenodigd omdat we hun ontmoet hebben op het toernooi."

Hebben de spelen jullie meer zelfvertrouwen gegeven?

Elise: "Ja! Voor mij zeker wel."

Vivienne: "Voor mij ook. Voor de spelen zeiden mensen al dat ik meer met badminton moest doen, maar toen was ik gewoon een beetje lui. Nu wil ik wel echt mezelf doelen gaan stellen. Ik wil bij een badminton club en de komende 4 jaar keihard gaan trainen."

Denken jullie dat deze winst iets kan veranderen?

Elise: "Ja! We hebben een vereniging van kleine mensen en 4 jaar terug bestond team Nederland maar uit 3 mensen en toen hebben we 4 medailles binnen gesleept. Toen was iedereen al enorm onder de indruk. Dus we hopen dat de volgende keer nóg meer mensen mee gaan. De VS had bijvoorbeeld 100 spelers als delegatie."

Wat hopen jullie nog meer te bereiken behalve veel medailles winnen?

Vivienne: "We hopen dat we jongeren met een beperking kunnen inspireren om een doel voor ogen te stellen."

Elise: "Ik denk dat jongeren met een groeistoornis, als ze onze vereniging nog niet kennen, ook minder goed durven te sporten. Meestal speel je tegen 'normale' mensen en dan word je dus vaak wel gewoon dik ingemaakt. Je mist gewoon simpelweg wat lengte."

Vivienne: "Acceptatie speelt ook een rol. Mensen kunnen misschien raar reageren en misschien ben je daar zelf ook bang voor. Sporten met andere kleine mensen kan daar zeker verandering in brengen."