Review Spectre: "Oh my Bond!"

Terwijl ik naar de viewingzaal loop, bespeur ik een kriebel. Ja? Serieus? Ben ik nou gewoon zenuwachtig? Het is potverdikke een film die ik ga kijken, geen bezoek aan de tandarts. Ik probeer dat gevoel opzij te zetten, maar weet ook waar het vandaan komt. Stel nou dat de nieuwe film tegenvalt. Wat als Spectre een andere versie wordt van Quantum of Solace? Ik heb gehoord dat er een woestijnscène in zit. Oh, dear God!

Terwijl de koffie voorbij komt, blader ik zenuwachtig door een stapeltje papieren met voorop Daniel Craig in een witte smoking. Wit? Bond? Another red flag. Zouden ze echt zijn zwarte smoking vervangen hebben? Soms is verandering niet goed, mensen! Tegen wie praat ik eigenlijk?

De deur gaat dicht, de lichten gaan uit en de film begint. De volgende tweeënhalf uur voelt als tweeënhalve minuut. Zonder overdrijven. Ja, ik ben een Bond-fan. Niet dat ik slaap onder een Bond-dekbed, maar ik heb wel de hele reeks thuis staan en ben goed in Bond-trivia. Maar dit is echt anders. Sterker nog: na afloop moet ik echt even vijf minuten bijkomen, voordat ik iets kan zeggen. En de eerste woorden zijn: Vet, Vet… VET!

Maar hoe overtuig ik jou als lezer, dat ik niet alleen een Bond-fanboy ben, maar dat deze film echt het beste is sinds het gesneden brood? Om dat te proberen, hier 8 redenen waarom jij absoluut naar Spectre moet.

1. De openingsscène

Ken je van die films die langzaam op gang komen? Van die films waarbij je twijfelt of je nog midden in de reclames zit? Dat heeft deze film niet. De eerste acht minuten zijn 480 seconden aan One-Taker-Goodness die je het verhaal inzuigen als een zakloze stofzuiger. Je volgt Bond in een scène die de sfeer perfect neerzet. Geen persoon is overbodig, alles is onderdeel van het grote verhaal. En ja, er is een we-kijken-mee-op-het-puntje-van-de-loop-shot. Oh, en mag de regisseur alsjeblieft een Oscar ontvangen voor dit huzarenstukje?

2. Sam Smith en de openingcredits

Ook jij hebt vast een mening gehad over de Bond-track. Sam Smith zet een nummer neer of was er geen morgen. Theatraal, groots en bombastisch. Als losse track is het misschien wat veel, maar als je de openingcredits ziet en zijn nummer hoort, valt het kwartje opeens wel. En nu we het toch over openingcredits hebben: ook deze is spot-on. Als je dit leest voordat je de film gaat zien, let goed op wat je allemaal voorbij ziet komen en denk terug aan deze credits als je de film uitloopt. You can thank me later.

3. De clichés, oh de clichés

Wat is een Bond-film zonder de Bond-clichés? Zijn ze er allemaal? Jazeker! Sorry, maar een Bond-film zonder Martini of een “Bond, James Bond” is als een kerstboom zonder piek, een fiets zonder zadel, een chipolatapudding zonder chipo! You get the idea. Ga er maar voor zitten, want zo heerlijk subtiel heb jij de Bond-clichés nog nooit voorbij zien komen. Clichés hebben geen opsmuk nodig!

4. Gadgets

Ik zou los willen gaan over de gadgets, maar eigenlijk is dit niet de Bond-film met de enorme lading aan apparaten die dingen kunnen die ze niet horen te kunnen. Er is wel een bijzonder horloge, een auto om mee te willen trouwen, maar daarmee houdt het eigenlijk een beetje op. Is het genoeg? Zeker. Je zult geen gadget missen. Maar moest er nou echt een Sony Ericsson-telefoon gebruikt worden? Ik snap nu wel waar Adele haar klap-telefoontje-idee vandaan heeft. Spotten we een trend? Wordt de mobiele telefoon weer retro? Hello? Oh, en een kleine waarschuwing: Als man ga je waarschijnlijk een klein traantje laten als Bond zijn DB10 op de bodem van de Tiber in Rome parkeert. Moet dat nou? En de laatste tit-bit: de schietstoel is terug!

5. Stylish Bond

Potverdikke, de modepolitie heeft goed huis gehouden in de kledingkast van Bond. Elke scène, elk pak, elke zonnebril is “on fleek”. Ook al ben je niet zo van de mode, dan weet Daniel je te overtuigen om nog eens goed naar je H&M-overhemd te kijken.

6. Bond Girl en Granny

Maar nu even serieus. Monica Bellucci? Ja, echt? De Bond-girl? Of Bond-grandma eigenlijk. Begrijp me niet verkeerd, een prachtige vrouw voor 51. En leuk dat je jezelf Bond Woman noemt, maar sommige dingen zijn echt over de houdbaarheidsdatum heen. Filet Americain zet je ook niet terug in de koelkast als het een dag in de zon heeft gestaan. Je snapt m'n punt.

Gelukkig is ze in Spectre eigenlijk de tweede Bond-girl. Dus James z’n tussendoortje. De een-haps-cracker om je honger iets te stillen, waardoor je meer dan voldoende ruimte overhoudt voor het hoofdgerecht. En wat voor een hoofdgerecht! Lea Seydoux is de échte Bond Girl. En ook hier, misschien wel de beste Bond-girl die ik heb gezien. Lea, wat doe je vanavond?

7. Meeste alles

Deze Bond-film is het meeste in alles. Meest lange film. Meest heftige film. Meest donkere film. Meest dure film. Meest diepe verhaallijn van alle Bond-films. Het is een achtbaanrit van tweeënhalf uur waaraan alles klopt. Camera, belichting, details, you name it. En het grappige is, je merkt het pas als de film voorbij is. Subtiel en heel goed gedaan. En zijn de actiescènes over de top? Hell yeah! James in een vliegtuig zonder vleugels? Een gebouw dat instort met zoveel geweld dat je stoel letterlijk trilt? Het zit er allemaal in.

8. Climax?

Dan komt er nu een kleine spoiler (wil je echt niks weten, sla dit punt dan over), want je verwacht natuurlijk een hoogtepunt. Laten we eerlijk zijn, na zo’n lange opbouw verwacht je een einde met vuurwerk als met Oud & Nieuw op Time Square. Toeters. bellen, vuurwerk; een echte climax. Als het schudden met een fles champagne en daarna de knal van de kurk en het spuiten van de champagne. En die 'pop' is er, maar niet zoals je verwacht. Niet zoals kurk in een goede fles wijn, maar het laat je wel achter met een beetje een funky afdronk.

En hoe nu verder?

Deze Bond-film heeft alles wat je er van mag verwachten. Eigenlijk alles wat je van een Bond-film in het algemeen zou verwachten. Daniel Craig en zijn vertolking en interpretatie van Bond zijn wat mij betreft nog lang niet klaar met elkaar. Je wilt meer. Maar gaan we het krijgen? Het einde is open genoeg om nog een Daniel Craig-Bond neer te zetten. Maar ook gesloten genoeg om de nieuwe Bond te introduceren. Time will tell. Tot die tijd ga ik deze film gewoon nog een keer zien. En misschien ook wel twee keer. Van goede dingen moet je vaker dan één keer genieten, toch?

Geschreven door: Siegfried Jongsma