Blinde Iris (21) over concerten: "Als je niet kunt zien, voel je pas écht de muziek"

Arm in arm lopen Iris (21) en Jasper (22) over het druilerige Arenaplein in Amsterdam. Iris zwaait met haar blindenstok heen en weer over de tegels, terwijl Jasper geconcentreerd naar de ingang van AFAS Live zoekt. Iris is blind en Jasper ziet slechts tien procent.

Wanneer we haar vertellen dat veel fans in de rij groene maxirokken dragen, licht Iris helemaal op. “Nee joh, wat grappig, ik ook!” Gelukkig hoeft Iris niet achteraan te sluiten; ze mag via de mindervalide-ingang naar binnen. “Stomme naam eigenlijk,” vindt ze. “Alsof ik minderwaardig ben.” Ze zou liever zien dat het bijvoorbeeld 'speciale ingang' heet: “Dan zou ik me veel meer welkom voelen.”

Hulpmiddelen

Bij de deur aangekomen, gebruikt Iris de schermlezer op haar telefoon om haar ticket te vinden. Een mannelijke robotstem spreekt zo snel dat het bijna niet te volgen is. “Hebbes!” roept Iris enthousiast.

Binnen worden we meteen opgevangen door medewerkers van AFAS Live. Ze vertellen wat ze voor Iris kunnen betekenen deze avond. Zo kunnen ze Iris en Jasper meteen naar hun plek begeleiden, en er is een ontprikkelruimte waar ze gebruik van mogen maken. “Weet ons te vinden,” sluit een vriendelijke medewerkster af. Iris knikt beleefd, maar fluistert ons later toe hoe moeilijk het is om iemand te vinden in een volle, donkere concertzaal als je niets ziet.

Onopgemerkt

Iris had oorspronkelijk samen met haar slechtziende vriendin en mede-fan Julia naar het AURORA-concert willen gaan, maar AFAS Live kon geen plek op de mindervalide-tribune garanderen. Ze waren bang om te verdwalen in de mensenmassa, dus zei Julia af. Nu is Iris op pad met Jasper. Hij durfde het aan. “Iets is beter dan niets,” plaagt ze. Daar moet Jasper om lachen.

Dat Iris geïnteresseerd is in de merchandise, verrast ons. Ze heeft haar zinnen op een AURORA-aansteker gezet. "Om kaarsen mee aan te steken," legt ze uit. Voor de zekerheid omschrijven we de croptops en totebags met AURORA-songteksten nog even, maar Iris is vastbesloten. Omdat niemand achter de toonbank Iris en Jasper lijkt op te merken, vragen wij uiteindelijk naar de aansteker. Helaas is die niet beschikbaar. Dan maar door naar de zaal. We besluiten een medewerker in te schakelen in de hoop toch op de mindervalide-tribune terecht te komen.

Tekst gaat verder na afbeelding

Terwijl we ons in een soort van treintje door de drukte bewegen, met een beveiliger voorop, vertelt Iris hoe lastig het is om afhankelijk te zijn. “Hulp vragen is één ding, maar je moet ook mensen kunnen vertrouwen. Dat is niet altijd makkelijk, omdat veel mensen niet begrijpen hoe het is om blind te zijn.” Bovendien wil Iris dat haar begeleider net zo van de muziek geniet. “No offence, Jasper,” lacht ze, “maar jij kent AURORA niet zo goed. Dat vind ik jammer, want ik wil samen meezingen en dansen.”

“Are you awake?”

Na een paar botsingen en “sorry's” schuifelen we een zaal vol geroezemoes binnen. Iedereen wacht vol spanning op AURORA. Ons plan werkt: de beveiliger leidt ons een rolstoelhelling op en wijst drie stoelen aan met goed zicht op het podium. Belangrijker nog, het is er rustig, zodat Iris van het concert kan genieten zonder zich druk te maken om haar omgeving. “En of ik wel de goede kant op dans,” voegt ze opgelucht toe.

We proosten met onze cola’s. Iris zucht: “Ik ben wel wat gedoe gewend, maar bij concerten is er zoveel onduidelijkheid, zoals waar we naar binnen moeten, of we zitplaatsen hebben en hoe we de uitgang straks weer vinden. Dat maakt me onzeker en daardoor ga ik minder vaak naar concerten.” Wat zou Iris geruststellen? “Geleidelijnen naar de mindervalide-ingang zouden me al erg helpen,” antwoordt ze.

Dan slaat de sfeer in de zaal om. Iris vertelt ons hoe dat voor haar is: “Het wordt ineens donker en de mensen om me heen beginnen te juichen. Ik voel de bas trillen.” Dan valt het stil en horen we alleen AURORA’s zachte stem fluisteren: “So quiet. Hello? Are you awake?” Een hoge noot en felle lichtflitsen volgen. “Die flitsen zie ik wel,” zegt Iris enthousiast. Met een grote lach op haar gezicht begint ze te juichen en mee te klappen. Het concert is begonnen.

“Zo veel gaver dan op Spotify"

We hebben nog nooit zo veel tijdens een concert gepraat. Elke keer als Iris een verandering in het licht opmerkt, vraagt ze nieuwsgierig wat er gebeurt. We omschrijven de zwierende jurken van de achtergrondzangeressen, de gigantische maan die achter AURORA oplicht, en hoe de zangeres sierlijk over het podium beweegt. “Het ziet er magisch uit,” concluderen we. “Magisch,” geeft Iris door aan Jasper.

Het ene nummer volgt het andere op. “Veel van haar oude nummers,” zegt Iris blij. Dan bekent ze: “Ik heb altijd oordopjes in, maar soms, als de muziek echt mooi is, doe ik ze even uit. Ik wil dan even de muziek door mijn hele lichaam voelen.”

Ondertussen begint AURORA haar hit ‘Runaway’ en glijdt betoverend langs de noten. “Met deze geluidsinstallatie is dit zo veel gaver dan op Spotify,” zegt Iris stralend.

Allemaal hetzelfde doel

De hele avond zien we Iris' ervaring heen en weer schommelen. Het ene moment geniet ze volop met haar vriend, het volgende kan ze de wc niet vinden. We lopen met haar mee en vragen of het gedoe het waard is. Zonder twijfel antwoordt ze: “De sfeer maakt alles goed!” Ze vertelt dat ze op straat geen idee heeft wat er allemaal gaande is, maar bij een concert komt iedereen met hetzelfde doel. “Hier voel ik me onderdeel van het geheel en kan ik helemaal meedoen.”

We sprinten terug de zaal in, Iris voorop, voor het laatste nummer en zien precies wat ze bedoelt.